Τυγχάνει να είμαι αρκετά χαρούμενος για να κάνω μία ανακοίνωση προσωπικής φύσης μεν (δεν συνηθίζεται), τεχνολογικού χαρακτήρα δε (για να δικαιολογείται με κάποιο τρόπο τουλάχιστον!). Έλαβα πριν από κάποιες μέρες, για την ονομαστική μου γιορτή, το καλύτερο δώρο που πιθανώς θα μπορούσε να μου κάνει οποιοσδήποτε (σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ αγαπημένη μου…!!), κάτι το οποίο ήθελα να αποκτήσω εδώ και πάρα, πάρα πολύ καιρό. Πρόκειται για μία οθόνη 30 ιντσών και ανάλυσης 2560×1600, την Samsung 305T, η οποία αξιοποιεί panel τεχνολογίας IS-PVA (με όλα όσα αυτό συνεπάγεται) και είχε αποσπάσει εξαιρετικά ευνοϊκές κριτικές το 2007.
Σε αυτές τις λίγες παραγράφους νόημα ιδιαίτερο δεν έχει να γράψω… review για την 350T, αφού ούτε ακριβώς νέο monitor είναι (κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τον περασμένο Οκτώβρη) ούτε κάτι εξωπραγματικά διαφορετικό ή πρωτότυπο σε σχέση με άλλες προτάσεις των Eizo, Dell, Apple κλπ. έχει να προσφέρει. Για την ακρίβεια, χαρακτηρίζεται και από μία αδυναμία: αυτήν της παντελούς έλλειψης ρυθμιστικών, πλην της φωτεινότητας, στο ίδιο το panel, γεγονός που υποχρεώνει τον χρήστη της να κάνει όλες τις ρυθμίσεις μέσα από τους drivers των Windows. Άλλες αδυναμίες (π.χ. την έλλειψη HDMI ή άλλων εισόδων) δεν αξίζουν αναφοράς, αφού γνώριζα εξ αρχής ότι μόνο με PC θα συνδεθεί το συγκεκριμένο monitor.
Σε ανάλυση 1920×1200 δουλεύω από το Γενάρη του 2004, όταν είχα επενδύσει στο κορυφαίο τότε Vaio 297XP. Η ανάλυση αυτή σε διαγώνιο 17 ιντσών παραμένει εντυπωσιακή και χρήσιμη, δύσκολα όμως μπορεί να εργαστεί κανείς σε Photoshop με laptop για πολλές ώρες (και για gaming προφανώς ούτε λόγος να γίνεται). Το Δεκέμβρη του 2006, έχοντας στη διάθεσή μου και PC αρκετά ισχυρό ώστε να μπορώ να παίξω PC games στη “σωστή” ανάλυση ενός αντίστοιχου monitor, επένδυσα σε μία Dell 2407: και αυτή στα 1920×1200 αλλά στις 24 ίντσες, ήταν σημαντικό άλμα σε σχέση με το monitor της LG των 20 ιντσών και των 1680×1050 pixel. Έλα όμως που είχα δει από κοντά κάποιο καιρό πριν τις Apple Cinema Display των 30 ιντσών… εξ ου και το… “απωθημένο”!
Αυτό που περίμενα, είναι στις 30 ίντσες τα games να είναι εντυπωσιακά. Και είναι. Τα Tomb Raider Anniversary, Unreal Tournament III και Assassin’s Creed είναι πραγματικά “τηλεοπτικά” σε αυτή τη διαγώνιο και αυτήν την ανάλυση (το Crysis δεν μπήκα καν στον κόπο να το εγκαταστήσω, αφού κατά βάση δεν υπάρχει ακόμη… “γήινο” PC που να μπορεί να το προβάλλει σε 2560×1600 με ομαλό frame rate). Όλα όσα είχα ακούσει πριν αποκτήσω τη Samsung, ότι δηλαδή “30 ίντσες είναι πολλές να βλέπεις από τα 60 εκατοστά” και ότι “απλώς χάνει το σημείο του focus του κανείς σε τόσο μεγάλη επιφάνεια” είναι απλώς… πώς να το θέσω… ανεδαφικά μετά από λίγες μέρες. Το βλέμμα μαθαίνει και προσαρμόζεται – και μετά από λίγο, με τo panel να καλύπτει όλο το οπτικό πεδίο του παίκτη, απορεί κανείς πώς… δεν τον ενοχλούσε να βλέπει και τοίχο πέραν της εικόνας στην οθόνη! Sad but true.
Αλλά περισσότερη εντύπωση μου έκανε κάτι άλλο. Δεν ήταν ούτε το πόσο μικρά είναι τα γράμματα (διορθώνεται), ούτε πόσο μικρά φαίνονται τα video στο YouTube (συνηθίζεται), ούτε πόσος ωφέλιμος χώρος προκύπτει στο περιβάλλον του Photoshop (για λεπτομερειακή δουλειά το zoom-in/zoom-out δεν αποφεύγεται με τίποτε). Ήταν το πόση πληροφορία μπορεί να έχει κανείς μπροστά του, με μία μόνο ματιά, αν ξέρει πώς να αξιοποιήσει αυτήν την ανάλυση.
Για παράδειγμα, χρησιμοποιώ εδώ και ένα χρόνο σε καθημερινή βάση το Netvibes (είχα πειραματιστεί και παλιότερα με αυτό, αλλά εδώ και 12-14 μήνες το αξιοποιώ πραγματικά, γιατί τότε προέκυψε λόγος να το παραμετροποιήσω εκτενώς). Είναι μία από τις πολλές “start page” υπηρεσίες (το πιθανότερο η καλύτερη) που, ανάμεσα στα άλλα, προσφέρει τη δυνατότητα συγκέντρωσης RSS Feeds σε tabs και κατηγοριοποίησή τους (και των feeds και των tabs). E, αυτό ήταν που μου έκανε περισσότερη εντύπωση απ’ όλα: το πόση πληροφορία μπορώ να έχω μπροστά μου, με μία ματιά, σε ένα monitor 30 ιντσών. Και πόσο χρόνο εξοικονομώ έχοντας “τρία κλικ μακριά” σχεδόν 70 πηγές πληροφόρησης που έχω επιλέξει και παρακολουθώ. Όχι μία-μία, αλλά… όλες μαζί!
Για να αντιληφθεί κανείς πόσο σημαντικό είναι για έναν δημοσιογράφο πληροφορικής κάτι τέτοιο, δεν έχει παρά να λάβει “στα υπόψιν” το εξής: για να δω το ίδιο πλήθος πληροφορίας πριν από π.χ. 3 χρόνια, με DSL στα 384 Kbps και monitor στα 1280×1024, έπρεπε να κάνω “το γύρο του Web” κάθε πρωί. Διαδικασία δύο ωρών τουλάχιστον, αν ήθελα να δω ένα-ένα όλα τα μεγάλα sites τεχνολογίας, gaming, τηλεπικοινωνιών και home entertainment, ώστε να έχω μία αίσθηση του τί νέο έχει προκύψει στις αγορές αυτές. Ακόμη και με direct links πάνω στον browser και ένα “Open all in Tabs”, χρειαζόταν σίγουρα πάνω από μία ώρα για να δω μόνο τους “τίτλους ειδήσεων” – και εννοείται πως ποτέ δεν μπορεί κανείς να δει μόνο αυτά τα sites, αλλά και κάποια “δευτερεύοντα”.
Σήμερα, με την ανάλυση του panel ρυθμισμένη στα 2560×1600, μια σειρά από επιλεγμένα, προρυθμισμένα RSS και το παράθυρο του Netvibes μεγιστοποιημένο, η ίδια διαδικασία απαιτεί – κυριολεκτικά – 90 δευτερόλεπτα. Τα χρονομέτρησα. Τόσα χρειάζεται για να “σαρώσει” το βλέμμα τα περίπου 70 feeds που “παρακολουθεί” το Netvibes σε τέσσερα κύρια tabs που έχω ρυθμίσει (Technology, Gaming, Internet, Home Cinema), με τη βοήθεια μιας DSL ταχύτητας 8 Mbps ή ανώτερη. Ενάμισι λεπτό, για κάτι που πριν από τρία χρόνια θα χρειαζόταν δύο ώρες και πριν από 5 χρόνια (με ISDN) ένα ολόκληρο πρωί. Τόσο απλά. Την επόμενη φορά που κάποιος γνωστός ή φίλος σας θα ισχυριστεί ότι “οι υπερβολές στο hardware και το bandwidth δεν είναι χρήσιμες σε κανέναν”, θυμηθείτε αυτό το, ουσιαστικά απλό, σενάριο. Αξίζει τον κόπο.
Μία άλλη διαπίστωση βέβαια στην οποία φθάνει πολύ γρήγορα με αυτόν τον τρόπο κανείς, αφορά στο γεγονός ότι το 80% των Web sites σήμερα είτε αναπαράγουν επακριβώς τα ίδια θέματα (με πανελάχιστες διαφορές στους τίτλους) είτε “αναμασούν” απροκάλυπτα τα θέματα που κάλυψαν άλλα sites. Γνωστό κι αυτό, βέβαια, αλλά όχι λιγότερο λυπηρό. Και με τόσους τίτλους άρθρων μπροστά στα μάτια του κανείς, δεν έχει πια την αποστολή να βρει τα “ενδιαφέροντα θέματα”, αλλά να ξεχωρίσει ποιά είναι τα διαφορετικά που αξίζουν ανάγνωσης. Κάτι που με τη σειρά του αναδεικνύει μέσα σε μερικές ημέρες όχι μόνο τις πιο ενδιαφέρουσες πηγές περιεχομένου εν γένει, αλλά και τις καλύτερες στην κάλυψη των βασικών θεμάτων που θα καλύψουν, ούτως ή άλλως, όλες. Γιατί θέλει κανείς να διαβάσει μία φορά, και όχι δέκα, την ίδια είδηση για να αποκτήσει άποψη, σωστά;