Thrive. Δες το, υπάρχει λόγος.

Πολλά κακώς κείμενα του κόσμου αυτού ίσως τα ξέρεις, τα έχεις όμως καλοσκεφτεί;

Πόση διαφορά μπορούν να κάνουν μόλις 2.5 χρόνια. Πριν από 30 μήνες ήμουν άλλος ένας από κείνους που δεν είχαν ιδιαίτερες ευαισθησίες όσον αφορά στο περιβάλλον και το πού οδεύει ο πλανήτης βάσει του βιασμού που υπόκειται από την ανθρωπότητα καθημερινά… και μετά παρακολούθησα το Home. Και, έστω και καθυστερημένα, απέκτησα κάποιες, βασικές έστω ευαισθησίες. Αλλά 2.5 χρόνια μετά, η οικονομική κρίση έχει πλήξει κι εμένα μαζί με όλους τους υπόλοιπους Έλληνες – και το “γιατί;”, το “πώς;” και το “από δω και πέρα, τί;” για την παγκόσμια οικονομία με ενδιαφέρει πιο πολύ απ’ ότι τότε, τον Ιούνη του ’09.

Οι λόγοι για τους οποίους απλώς ΠΡΕΠΕΙ να παρακολουθήσεις το Thrive, όμως, είναι παρόμοιοι με αυτούς του Home. Για να μη σου πω σχεδόν οι ίδιοι.

Έχουν προηγηθεί άλλες ταινίες μέσα στους τελευταίους 36 μήνες που θίγουν το ίδιο περίπου θέμα. Το Ιnside Job του 2010, που διηγήθηκε ο Matt Damon, σου εξήγησε πώς κατέρρευσε η αμερικανική οικονομία και έφτασε στο χείλος της κατάρρευσης το 2008. Το Margin Call του 2011 σού εξήγησε πώς οι μεγάλοι χρηματοκοινομικοί οργανισμοί ουσιαστικά δημιούργησαν την κρίση και την άφησαν, εν πλήρει συνειδήσει, να εξαπλώθεί παντού. Υπήρχαν κι άλλα ντοκυμαντέρ παλιότερα με παρόμοια θέματα. Ε, το Thrive θέτει αυτά κι άλλα σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο: αυτό που σκιαγραφεί πώς είναι δομημένη η εξουσία στον κόσμο σήμερα και πώς αυτή προσπαθεί να επιβάλλει μια ολιγαρχία, μεθοδευμένα, εδώ και πάρα πολύ καιρό.


Ως ντοκυμαντέρ ξεκινά με πράγματα που μπορεί να μην σ’ ενδιαφέρουν κιόλας. Εγώ δεν θα έχανα ευκαιρία να συζητήσω για εξωγήινους, για παράδειγμα, αλλά… εγώ είμαι ultra nerd και η γνώμη μου δεν μετρά σε αυτό. Ενδέχεται να σ’ ενδιαφέρει η θεωρία της συμπαντικής, πανταχού παρούσας, ελεύθερης ενέργειας όπως αποτυπώνεται από το σχήμα torus και έχει επιβεβαιωθεί επιστημονικά. Ίσως και όχι, αλλά και πάλι, δεν είναι αυτό το κύριο θέμα της ταινίας. Το Thrive ξεκινά από αυτά για να σου δείξει πόσο οργανωμένος είναι ο μηχανισμός που αποκρύπτει την αλήθεια, καταδιώκει όσους προσπαθούν να την φανερώσουν και έχει καλλιεργήσει πρακτικές που εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα. Πάντοτε οικονομικά και πάντοτε τα ίδια… if you follow the money, όπως λένε στη δημοσιογραφική γλώσσα.

Το Thrive ξεκινά λοιπόν από τους εξωγήινους και τα crop circles, από την ενέργεια και τα μονοπώλιά της, αλλά μετά επεκτείνεται. Κι εκεί είναι ΟΝΤΩΣ απίθανα ενδιαφέρον. Η ταινία εξηγεί από πού και πώς ξεκίνησε η διαχείριση του πλούτου από τις τράπεζες, πώς επεκτάθηκε σε πολιτική επιρροή, πώς εξασφάλισε πως θα δημιουργεί κέρδη από το πουθενά, πώς εξυπηρετεί τα συμφέροντα συγκεκριμένων ανθρώπων στην κορυφή της χρηματοοικονομικής πυραμίδας. Το Thrive εξηγεί, μάλιστα, χωρίς να το κάνει με το μονοδιάστατο τρόπο π.χ. του Debtocracy, τύπου “ο καημένος ο κόσμος δεν φταίει σε τίποτε, οι κακοί τραπεζίτες φταίνε για όλα”: θίγει τις ευθύνες του κοινού που δανείζεται και καταναλώνει χωρίς πολλή σκέψη στην περίοδο του booming, εξηγεί για ποιούς λόγους συμβαίνει αυτό και γιατί έχουμε κι εμείς μερίδιο ευθύνης. Είναι μία πλήρης εικόνα του πώς εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη ψυχολογία προς το συμφέρον της και πώς λειτουργεί αυτή η οικονομική ελίτ, η οποία καταφεύγει ανά κάποιες δεκαετίες στις ίδιες πρακτικές με ένα σκοπό και μόνο: την εξουσία και τον έλεγχο.


Θα παρακολουθήσεις το Thrive πιθανώς με μια δυσπιστία από ένα σημείο και πέρα. Θα σκεφτείς “είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι ΟΚ να ευθύνονται για τη μίζερη ζωή ή το θάνατο εκατομμυρίων άλλων, απλώς για περισσότερα από τα αμέτρητα λεφτά που έχουν ήδη;”. Ίσως θα σού φανεί υπερβολικό το πώς 10 οικογένειες που ελέγχουν 50 τράπεζες και 100 πολιτικούς και 1000 ανθρώπους σε θέσεις-κλειδιά, είναι σε θέση να στραγγαλίζουν κατά το δοκούν την παγκόσμια οικονομία. Δεν έχει σημασία αν το πιστεύεις στο 100% του ή όχι. Δεν έχει σημασία αν είναι τόσο μεγάλη και ωμή η… “συνομωσία”. Σημασία έχει ότι, μέσες-άκρες, αυτό τελικά συμβαίνει: η δίψα λίγων για εξουσία συντρίβει τη ζωή των πολλών. Το Thrive είναι, όταν όλα έχουν ειπωθεί, ακόμη μία ιστορία που εστιάζει σε αυτή τη δίψα, σε αυτήν την αρρωστημένη απληστία που δεν βλέπει πέρα από τη μύτη της, πόσο μάλλον πέρα από τη γενιά της, στις επόμενες γενιές.

Το ήξερες ότι το 2% των ανθρώπων του πλανήτη κατέχει το 50% του πλούτου, ενώ το φτωχότερο 50% των ανθρώπων του πλανήτη κατέχει μόλις το 1% του ίδιου πλούτου; Ε, εγώ δεν το ήξερα. Είναι τόσο συνταρακτικό αν το καλοσκεφτείς, που μιλά από μόνο του, έτσι δεν είναι;


Εν κατακλείδι: απρόσμενα ενδιαφέρον το Thrive. Πρέπει να το δεις, λέμε. Γνώμη μου, ωστόσο; Οι δημιουργοί του δεν θα έπρεπε να χρεώνουν για να το παρακολουθήσεις. Έπρεπε να βρίσκεται ελεύθερο για να το δει όλος ο κόσμος και να συνδέσει τα κομμάτια του παζλ που υποπτεύεται, με αυτά που ήδη εισπράττει στην καθημερινή του ζωή (το βρήκα εδώ σε μορφή αρχείου MP4 αλλά δεν ξέρω για πόσο θα ισχύει αυτό το link προφανώς). Σε κάθε περίπτωση, σε αυτό το site, το επίσημο για την ταινία και το όλο κίνημα του Thrive, βρίσκονται πολλά από τα τμήματά της, links για να την αγοράσεις, καθώς και προτάσεις για να συμμετάσχεις με διάφορους τρόπους στην ανατροπή των ισορροπιών που οι σημερινοί φορείς εξουσίας προσπαθούν να καθιερώσουν για πάντα.

Είμαι έτοιμος να γίνω… επαναστάτης μετά από τη θέαση του Thrive; Όχι, δεν είμαι. Τα έχουμε ξαναπεί, είμαι ένας υλιστής SOB γκατζετάκιας, δεν το’ χω να κατέβω στο Σύνταγμα. Όμως έχει σημασία να καταλαβαίνεις τί συμβαίνει γύρω σου, πέρα από την καθημερινότητά σου ή ακόμη και τα στενά όρια της χώρας σου. Σε βοηθά να συνειδητοποιείς πράγματα. Όπως, για παράδειγμα, το ότι ένας πρωθυπουργός τύπου… Παπαδήμος, γεννημένος κι αναθρεμμένος τραπεζίτης, δεν ενδιαφέρεται να σώσει μία χώρα πρακτικά ήδη χρεοκοπημένη. Ενδιαφέρεται όμως να φανεί υπάκουο pet στους ανωτέρους τραπεζίτες του, ολοκληρώνοντας μία εντεταλμένη αποστολή με συγκεκριμένους στόχους. Πόσο αξίζει αυτή η έμμεση, κομψή προδοσία που γίνεται με χαμόγελα στις κάμερες; Όσο και η άμεση. Και το ακριβές αντίτιμο, όπως φαίνεται, το πληρώνουμε και θα το πληρώνουμε πάντα εμείς.