Ναι, ναι… ναι. Αυτό το post έχει καταλήξει σε τέτοιο κλισέ, που πλησιάζει το επίπεδο του… must σχεδόν. Όπως τα δημοσιογραφικά θέματα, ένα πράγμα: είτε θα γράψεις κάτι που κανείς άλλος δεν γράφει, είτε, αν όλοι γράφουν για κάτι, είσαι πρακτικά υποχρεωμένος να γράψεις γι’ αυτό κι εσύ. Άλλωστε… πρώτη μέρα καινούργιου χρόνου. Come on. Ο,τιδήποτε κι αν είναι, δεν παύει να είναι ένα μικρό ορόσημο – και παράλληλα ένα στιγμιότυπο για μελλοντική αναφορά του πώς αισθανόσουν και πώς έβλεπες τα πράγματα σε αυτό το συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Οπότε… New Year’s Resolutions, version 2014 – κι ας είχαμε μάλλον όλοι συμφωνήσει πέρυσι πως γελοία είναι ούτως ή άλλως αυτά.
Διαβάζοντας το περσινό σχετικό post, πάντως, δεν βλέπω πολλά πράγματα με τα οποία θα διαφωνούσα 12 μήνες μετά. Συνεχίζουν να στερούνται ουσίας τα New Year’s Resolutions, αφού είναι τόσοι οι εξωγενείς παράγοντες που επηρεάζουν τη ζωή σου, ώστε να καταντά από ουτοπία έως αυταπάτη η εντύπωση πως μπορείς πραγματικά να τα πετύχεις αν… απλώς τα κυνηγήσεις. Άσε που, σύμφωνα με μελέτες που διάβασα τελευταία, το 80% των New Year’s Resolutions που θέτουν οι άνθρωποι, καταρρίπτεται μέσα στις πρώτες 60 μέρες (!). Το να προσπαθείς να παραμείνεις στο υπόλοιπο 20% ακούγεται σαν… New Year’s Resolution από μόνο του. Οπότε, τί νόημα έχει;
Ούτε και φέτος New Year’s Resolutions με την τυπική έννοια λοιπόν. Προτιμώ να καταγράψω δυο-τρία πράγματα που τα λες και στόχους, αλλά προτιμώ να τα σκέφτομαι ως αναγκαίες αλλαγές (έτσι μπορεί και να εξαναγκάσω τον εαυτό μου να τα πετύχει).
Στόχος Νο 1: να μάθω όχι απλώς να αξιολογώ και να ιεραρχώ. Όχι απλώς να διακρίνω και να συνειδητοποιώ. Αυτά καλώς ή κακώς τα έμαθα τα περασμένα χρόνια. Μέσα στο 2014 θα πρέπει να μάθω και να ενεργώ βάσει των παραπάνω, ει δυνατόν γρήγορα (act on it το λένε οι Σάξονες). Πόσες φορές κατάλαβες κάτι, συνειδητοποίησες κάτι, διαπίστωσες πως κάτι πρέπει να το προσεγγίσεις αλλιώς, να το διαχειριστείς αλλιώς, αλλά τελικά δεν το έκανες; Και ως εκ τούτου δεν άλλαξε κάτι κακώς κείμενο ή χάθηκε μία ευκαιρία ή βρέθηκες σε δύσκολη θέση που θα μπορούσες να είχες αποφύγει; Τί; Ποτέ…; Α! ΟΚ, respect τότε και σου βγάζω το καπέλο. Αλλά εγώ την έχω πατήσει πολλές φορές έτσι – μερικές και πέρσι – οπότε φέτος λέω να το βάλω στόχο: don’t just comprehend, don’t just realize. Act on it.
Στόχος Νο 2: να μάθω να “χτίζω στεγανά”. Όχι όμως με τον τρόπο που τον εννοούν οι πιο πολλοί άνθρωποι: όχι δηλαδή να μην αφήνω την προσωπική μου ζωή να επηρεάζει την επαγγελματική και το αντίστροφο blah blah blah blah. Όλα αυτά είναι στο μυαλό του καθενός: το να είσαι happy με τον άνθρωπό σου δεν θα σε καταστήσει… καλύτερο επαγγελματία και το να πηγαίνουν τα πράγματα καλά στη δουλειά δεν θα σου λύσει τα προβλήματά σου τα προσωπικά. Καλύτερα να αποδίδω σε όλα τη σημασία και το “ειδικό βάρος” που τους αναλογεί, χωρίς να προσποιούμαι στις άλλες πλευρές της ζωής μου πως όλα είναι ΟΚ, αν δεν είναι. Η πιο απλή προσέγγιση… κι η πιο αποτελεσματική, τελικά.
Για το 2014, όμως, για άλλα “στεγανά” μιλάω. Γι’ αυτά που θα πρέπει να μάθω να “χτίζω” γύρω μου για να “κρατήσω έξω” όλον αυτόν τον θόρυβο, τη μιζέρια και την αρνητικότητα που επικρατεί στην Ελλάδα και όντως επηρεάζει την ψυχολογία οποιουδήποτε από ένα σημείο και πέρα. Η τηλεόραση και οι εφημερίδες είναι πουλημένες – κυριολεκτικά και μεταφορικά – στην τρομολαγνεία, τα οργανωμένα συμφέροντα και την παραπληροφόρηση εδώ και χρόνια. Το ραδιόφωνο, το ίδιο – γι’ αυτό και ακούω πια τόσο, όσο βλέπω δελτία ειδήσεων ή διαβάζω εφημερίδες. Δηλαδή καθόλου. Τα social media, δε; Δηλητηριασμένα στην πλειοψηφία τους. Tοξικά. Δεν βοηθούν την κατάσταση σε τίποτε σχεδόν.
Οπότε… “στεγανά”. Κλείνω τ’ αυτιά μου, εστιάζω στη δουλειά μου και τους δικούς μου ανθρώπους, προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ στο πλαίσιο όπου ανήκω. ΟΚ, ζούμε λοιπόν σε μια χώρα με κακή υποδομή, με πάρα πολλούς ανθρώπους νοοτροπίας τραγικής, με μικρές πιθανότητες “ανάκαμψης” ή “ανάπτυξης” – πραγματικής, όχι αυτής που κατασκευάζουν τα γελοία παπαγαλάκια μιας γελοίας κυβέρνησης που προέρχεται από ένα γελοίο σινάφι που συνεχίζει να το ψηφίζει ένας γελοίος όχλος. ΟΚ, θα πρέπει λοιπόν να καταβάλλουμε διπλάσια και τριπλάσια προσπάθεια απ’ ότι θα χρειαζόταν σε μια άλλη χώρα, για να έχουμε μια ζωή αξιοπρεπή. ΟΚ. Αλλά αυτές είναι οι επιλογές που έχουμε κάνει, these are the cards we’ve been dealt. You can’t blow up the fucking casino so you can get better cards. This is not a movie.
Στόχος Νο 3: αυτογνωσία, πρακτική πλέον. Έχει εν τέλει σημασία να ξέρεις τί είσαι και τί δεν είσαι. Κι από τη στιγμή που δεν είμαι από εκείνους που θα κατεβούν στους δρόμους να ρίχνουν μολώτοφ στα ΜΑΤ – ασχέτως αν τους αξίζουν αυτά και πολύ, πολύ χειρότερα – θα πρέπει να προσπαθήσω για το καλύτερο the hard way. Με δουλειά και κούραση και άγχος. Δεν ξέρω. Ακούγονται δειλά όλα αυτά ενίοτε. Μπορεί του χρόνου τέτοιο καιρό η οργή μου για όσα συμβαίνουν να είναι τέτοια, που να γράφω τα ακριβώς αντίθετα – ουκ ολίγες φορές την περασμένη χρονιά είχα αισθανθεί τόση, ώστε να σκέφτομαι πως αυτό το οικοδόμημα που λέγεται “ελληνική κοινωνία” δεν μπορεί να σταθεί όρθιο με πρόσκαιρες επισκευές. Ότι ενδεχομένως δεν τού αξίζει κιόλας να μείνει όρθιο. Ότι τα σαθρά του θεμέλια δεν μπορούν να επιδιορθωθούν, ότι πρέπει απλώς να κατεδαφιστεί με ΤΝΤ. Αλλά μετά η συζήτηση πάει στο κομβικό ερώτημα της “επόμενης μέρας”, για την οποία όλοι οι… θεωρητικοί αναρχικοί βολικά δεν έχουν απάντηση. Οπότε, άστο. Αυτό που είσαι, αυτό που μπορείς και αυτά που έχει σημασία να θέσεις στο κέντρο της ζωής σου. That’s it.
Αυτά για τα δικά μου “New Year’s Resolutions”, λοιπόν. Αναγκαίες αλλαγές, καλύτερα. Act on things you realise. Shut negativity and toxicity off. Know yourself, accept it for what it is and focus on what’s truly important. Στα αγγλικά “ακούγονται” περισσότερο… αποφασιστικά όλα αυτά, επειδή η γλώσσα έχει πλαστεί να είναι σχεδόν βίαια περιεκτική. Ίσως αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε γενικότερα, όμως: ένα focus shock. Κι αν θέλουν κάποιοι συστηματικά να σε κάνουν να εστιάζεις στα μικρά, ώστε να μην αντιλαμβάνεσαι τα μεγάλα που συμβαίνουν, θα πρέπει παράλληλα ν’ ανησυχούν: από τα μικρά καταλαβαίνεις τελικά προς τα πού πάνε τα μεγάλα. Κι αν εστιάσεις στα δεύτερα, έρχονται και αυτοί οι κάποιοι into focus. Κι εκεί θα πρέπει ν’ αρχίσουν να τρέχουν, γιατί ναι μεν μπορεί να απορροφηθεί για πάρα πολύ καιρό πολύς κόσμος στα μικρά, για να εκραγεί με τα μεγάλα όμως μια σπίθα χρειάζεται.
Α, και για σένα που είσαι περίεργος για το αν πέτυχα τα… χιουμοριστικά New Year’s Resolutions μου τα περσινά, δηλαδή να μεταβώ στην υπερυψηλή ευκρίνεια (λέγε με εικόνα 4Κ) με κάποιο μέσο προβολής και σε περιβάλλον Retina για δουλειά, ε ναι λοιπόν. Τα πέτυχα. Και ευτυχέστατος κάτοχος μιας Sony Bravia 65X9005 είμαι, και ενός νέου MacBook Pro Retina 15. Βλέπω τα πάντα σε 3840×2160 pixel και δουλεύω σε 2880×1800 pixel. Υψηλά… resolutions, New Year’s or otherwise! Ξέρεις κάτι όμως; Super είναι, μα άλλο ένα σύνορο τελικά. Ανάμεσα στα τόσα που έχουμε περάσει όλοι εμείς που ασχολούμαστε με την τεχνολογία πάνω από 30 χρόνια (έκλεισα τα 40 πέρυσι και τον πρώτο μου υπολογιστή τον απέκτησα στα 9). Το πραγματικό σύνορο που θα ήθελα να διαβώ σχετίζεται με άλλη βαθιά επιθυμία, συγκεκριμένη. Όχι με κάτι υλικό. Για να σε δω, λοιπόν, 2014…! Για να σε δω…!