Δεν είναι ακριβώς… τυχαίο το γεγονός ότι μόνο στην εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων και κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού κυκλοφορούν τόσες πολλές μουσικές συλλογές – είτε αυτές είναι χορευτικές όλων των ειδών, είτε τύπου lounge. Για… clubbing και chilling αντίστοιχα, προφανώς. Τυχαίο όμως δεν είναι και το γεγονός ότι ανάμεσα στις Hen Kandi, Ibiza, Ministry, Pacha και άλλες “καθιερωμένες” – και πια παρωχημένες – brand συλλογές, ελάχιστες άλλες τελικά ξεχωρίζουν για το στυλ τους. Η The Sound of Everything είναι μια δισκογραφική που έχει κατ’ επανάληψη αποδείξει πως μπορεί να προσφέρει τέτοιες αξιοπρόσεκτες καλοκαιρινές συλλογές. Και μόνο τα τρία Concealed Truth του Αδριανού Παπαδέα – το 2007, 2008 και 2010 – θα αρκούσαν για… του λόγου το αληθές, όμως και τo Catcher in the Crowd του Γιώργου Σεράγου το 2008, στο ίδιο πνεύμα, ήταν αναμφίβολα προσεγμένο. Κι αυτές τις μέρες διατίθεται στα καταστήματα η νέα συλλογή της The Sound of Everything, το Sound Fractals. Τιμά την… παράδοση των καλοκαιριών προκατόχων της;
Tη νέα συλλογή συνυπογράφουν ο Αδριανός Παπαδέας – που μπορεί να μην κυκλοφόρησε ολόδική του συλλογή φέτος αλλά παραμένει εξαιρετικά ενεργός live στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα – και ο Γιάννης Ηλιόπουλος, επικεφαλής της The Sound of Everything κι έμπειρος πια στην προώθηση της electronica (που αφορά το επίδοξο αγοραστικό κοινό του Sound Fractals). Ο καθένας τους έχει επιμεληθεί από ένα CD, από τα δύο που απαρτίζουν τη συλλογή, και οι διαφορές ανάμεσά τους είναι τόσο εμφανείς, όσο και σ’ ένα βαθμό… απρόσμενες!
Πιο συγκεκριμένα: το πρώτο CD, την tracklist του οποίου συνέθεσε ο Παπαδέας, θα περίμενε κανείς να χαρακτηρίζεται από upbeat, αμιγώς χορευτικά κομμάτια – ο DJ, εν τέλει, ακόμη και στις συλλογές δύσκολα ξεχνά την… πρωταρχική του αποστολή! Πρακτικά, ωστόσο, το ύφος των κομματιών που έχουν επιλεγεί κινείται (αναλογικά) προς την πλευρά του downtempo. Ναι, είναι electronica, ναι, το beat στηρίζει τη ροή όλης της tracklist, αλλά ο ρυθμός των bpm λίγες φορές αγγίζει αληθινά… τα “dance now!” επίπεδα. Έχει, επίσης, δοθεί έμφαση στα αισθαντικά, dreamy φωνητικά σε πολλά κομμάτια – πολλή περισσότερη απ’ ότι π.χ. στα Concealed Truth. Το συνολικό αποτέλεσμα; Αν και ίσως “ήρεμο” για τα δεδομένα του Αδριανού, παραμένει εκπληκτικό: έχει τη σφραγίδα ενός compiler που ξέρει τί θέλει να εκφράσει με τις επιλογές του – στη συγκεκριμένη περίπτωση το summery feeling και την “ταξιδιάρικη” διάθεση γενικότερα – και το κάνει πάρα, πάρα πολύ καλά.
Το πρώτο CD απαρτίζεται από 11 μόλις κομμάτια, είναι όμως όλα “ένα κι ένα”. Ξεκινώντας από το Little J, σύνθεση του ίδιου του Παπαδέα, και το Open Your Eyes του Νίκου Διαμαντόπουλου – και τα δύο αμιγώς chillout – ο ακροατής θα περάσει στο ρυθμικό downtempo του Follow You και του Sigh for the Beauty με τρόπο σχεδόν… ανύποπτο. Θα συνεχίσει με τα περισσότερο χορευτικά, όπως τα Would You Make Toasts with Me,Stream και Cissoko, καταλήγοντας στα Beloved και Reset των Dual Shaman και Γιώργου Μαθιέλλη αντίστοιχα, τα οποία είναι απλώς υπέροχα – κι ας μην είναι electrolounge, και ας μην χορεύονται ιδιαίτερα. Η ομοιογένεια στις επιλογές του πρώτου CD βρίσκεται, δε, είναι θαυμαστή. Συνδέει με κοινό ύφος τα κομμάτια ώστε να μην ακούγεται κάτι παράταιρο ή να καταστρέφει την ατμόσφαιρα που η tracklist “χτίζει” όσο προχωρά, αλλά έχει “τα πάνω και τα κάτω” της η όλη ροή, ώστε να μην καταντά μονότονη ή προβλέψιμη.
Το δεύτερο CD, το οποίο επιμελήθηκε ο Γιάννης Ηλιόπουλος, στερείται κάποια από τα παραπάνω στοιχεία. Και αυτό ξεκινά με “χαμηλών τόνων” προθέσεις, ποιοτικότατα μάλιστα αφού οι πρώτες επιλογές περιλαμβάνουν τα Bubble and Spike και Kontakt των Telephon Tel Aviv και Kollectiv Trustrasse αντίστοιχα. Στη συνέχεια υιοθετεί υψηλότερα bpm, κορυφώνεται με το προσωπικό μας favorite, το Friendsheep του Speerit, ακολουθείται πολύ κοντά από το ονειρικό Southern Wild του Harry Agnel και “κατεβαίνει” πάλι σε περισσότερο… γήινα επίπεδα με το Crazy των Black Coffee και δύο υπέροχα mix αγαπημένων από το παρελθόν κομματιών, των Featherκαι Nordic από τους V-Sag και Quentin North αντίστοιχα.
Η μόνη ένσταση σχετικά με το CD του Ηλιόπουλου – που στα 15 του κομμάτια προσφέρει και ακυκλοφόρητα Ελλήνων δημιουργών σαφώς άξια προσοχής, όπως το Spend a Little Time του Kled Mone και το When She Turns into Night του Speerit – βρίσκεται… στη μέση του. Εκεί, στις θέσεις 6, 7 και 8 έχουν τοποθετηθεί κομμάτια τα οποία και άλλου στυλ από τα υπόλοιπα είναι, και αδιάφορα, ανακόπτοντας τη ροή μιας tracklist που ήδη ετοιμάζεται “να ανέβει” με το Aidy’s Girl is a Computer στη θέση 5. Ειλικρινά θεωρούμε ότι αυτά τα τρία κομμάτια – και σε μικρότερο βαθμό το μέτριο κατά τη γνώμη μας Twice – θα μπορούσαν να λείπουν από το δεύτερο CD κι αυτό να μην στερείται απολύτως τίποτε (για να μην πούμε πως θα ήταν περισσότερο “συμπαγές” στο ύφος του). Υπάρχουν πιθανώς άλλοι λόγοι για τους οποίους βρίσκονται εκεί, από τον ακροατή ωστόσο είναι δύσκολο να περάσουν απαρατήρητα. Φυσικά, στην περίπτωση που κάποιοι και κάποιες συμφωνούν μαζί μας, σε κάθε player σήμερα υπάρχει και το πλήκτρο… “Next Track”!
Εξαιρώντας ωστόσο κανείς αυτή τη μικρή… παραφωνία – δεν έχει άλλωστε υπάρξει ποτέ συλλογή της οποίας όλα τα κομμάτια άρεσαν σε όλους – δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει στη The Sound of Everything το προφανές: έφερε στα καταστήματα για άλλη μια φορά μία μουσική συλλογή που αξίζει αγοράς. Το πρώτο CD, αυτό του Αδριανού Παπαδέα, είναι απλώς εκπληκτικό, σε μεγάλο βαθμό ό,τι περιμέναμε απ’ αυτόν όσον αφορά στις ποιοτικές επιλογές που έχουν γίνει. Το δεύτερο του Γιάννη Ηλιόπουλου, δε, έστω κι αν – με τη ματιά ενός compiler – δεν είναι τόσο ώριμο από πλευράς ροής, έχει να προσφέρει πολλά ενδιαφέροντα κομμάτια, με έμφαση μάλιστα στους Έλληνες δημιουργούς (για τη δουλειά των οποίων όλοι θέλουμε να ξέρουμε περισσότερα). Άκρως καλοκαιρινό, το Sound Fractals μπορεί να συνοδέψει για πολλές, πολλές ώρες το μυαλό του ακροατή – είτε αυτός είναι… κοντά σε ακρογυαλιές, είτε όχι, είτε ζει αυτές τις στιγμές, είτε τις αναπολεί αργότερα, σε μέρες φθινοπωρινές και χειμωνιάτικες. Τί άλλο να ζητήσει κανείς αυτόν τον καιρό από μια μουσική συλλογή;