Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρύβει κάποιος που είναι… μιας άλφα ηλικίας, πως είναι – και αυτό να σχετίζεται με τί αγαπά ή όχι. Και όταν “πατάς” τα “δεύτερα -άντα” πια, ε, όσα video games κι αν έχεις παίξει επί 30 χρόνια, με περισσότερη νοσταλγία θυμάσαι εκείνα που απολάμβανες όταν τα games δεν ήταν δουλειά. Εξ ου και η αγάπη μου για το Sine Mora, εξ ου και το μεγάλο ενδιαφέρον που έχω για το νέο Strider, εξ ου και οι πολλές ώρες που αφιέρωσα στο Dragon’s Crown της Atlus για PS3: όλα είναι “πνευματικοί απόγονοι” coin-op και τίτλων σε υπολογιστές ή παιχνιδομηχανές των 8-bit και 16-bit.
Το Dragon’s Crown είναι της συνομοταξίας των slash’ em up (beat’ em up με όπλα κοινώς) που κατέστησε δημοφιλή στη δεκαετία του ’90 το Golden Axe της Sega αρχικά, ουκ ολίγα άλλα games του ίδιου στυλ στη συνέχεια. Επειδή βέβαια τα πράγματα έχουν… προχωρήσει κατά τι από τότε, στο Dragon’s Crown οι επιλέξιμοι χαρακτήρες είναι 6 (τέσσερις που πολεμούν με συμβατικά όπλα και δύο μάγοι) και οι δυνατότητές τους εξελίσσονται βαθμιαία βάσει του πώς προτιμά ο παίκτης να τους χειρίζεται. Αναβαθμίσεις γίνονται τόσο στα όπλα όσο και στα ξόρκια όλων, ενώ παρόντα είναι και όλα τα γνωστά bonus για ενέργεια, αντοχή κλπ., όπως τα έχουμε συναντήσει (και ψιλοβαρεθεί) σε όλων των ειδών τα RPG/action RPG πλέον.
Ο απλοϊκός τρόπος παιχνιδιού του Dragon’s Crown – το “περπάτα από αριστερά προς τα δεξιά σφάζοντας ό,τι κινείται, μέχρι να φτάσεις στον τελικό αντίπαλο της πίστας για να τον σφάξεις κι αυτόν” – έχει την πλάκα του ασχέτως όλων των υπολοίπων, ειδικά όταν παίζεται με δύο παίκτες συνεργατικά. Παίζεται και με τέσσερις αλλά ο χαμός που γίνεται στην οθόνη είναι τόσος, που… αμφιβάλλω αν διασκεδάζει κανείς από τους τέσσερις! Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον στο Dragon’s Crown, ωστόσο, είναι τα γραφικά του. Αυτά είναι 2/2.5 διαστάσεων αλλά κυριολεκτικά “ζωγραφισμένα στο χέρι”, με τη λεπτομέρεια που περιμένει κανείς από κινούμενα σχέδια. Σε ανάλυση 1080p δείχνουν αληθινά υπέροχα: ένα παραμύθι αλληλεπιδραστικό επί της οθόνης, που κινείται με τον κλασικό τρόπο του… “λίγα frames και καλά” των coin-op. Η απίστευτη δουλειά που έχει γίνει στην καλλιτεχνική επιμέλεια, δε, είναι ολοφάνερη όχι μόνο στην εξέλιξη του ίδιου του τίτλου, αλλά και στο bonus υλικό που “ξεκλειδώνεται” ως συνήθως σταδιακά: το σχετικό artwork είναι από τα ωραιότερα που έχω δει εδώ και χρόνια.
Κοινώς: δεν είχε άδικο η Atlus που “στοιχημάτισε” στο Dragon’s Crown περισσότερα απ’ ότι σε άλλους τίτλους της, όπως το Muramasa ή το Odin’s Sphere. Οι άνθρωποι της γενιάς μου που έπαιζαν το Golden Axe στα coin-op ή στο Sega Mega Drive αργότερα μόνο μια… διαγώνια ματιά έριξαν στα screenshots του Dragon’s Crown κι έβγαλαν από το πορτοφόλι την πιστωτική “με τη μία”. Ταξίδι πίσω στο χρόνο, σε ανάλυση 1080p, για €19.99; Ε, ναι. Yes please. Here, take my money.
Φυσικά δεν είναι όλα ρόδινα σε κανένα video game, άρα ούτε σε αυτό. Οι διαφορετικές πίστες είναι μόλις 9, πράγμα που σημαίνει πως θα παίξεις πολλές, πάρα πολλές (αλλά πάρα πολλές) φορές τις ίδιες. Ο βασικός μηχανισμός του παιχνιδιού πάσχει από… οξεία επαναληπτικότητα, καθώς τα ίδια πράγματα γίνονται με τις ίδιες κινήσεις τόσο την πέμπτη ώρα, όσο και την τριακοστή πέμπτη στην εξέλιξή του. Το στοιχείο συνεργασίας μεταξύ αγνώστων παικτών μέσω PlayStation Network προσθέτει μία κάποια αντοχή στο χρόνο – αν σε ενδιαφέρει βέβαια κάτι τέτοιο (υποψιάζομαι ότι πολλούς… δεν).
Ενδιαφέρουσα θα μπορούσε να είναι η συμμετοχή παικτών και μέσω PS Vita, καθώς υπάρχει η αντίστοιχη πλήρης έκδοση και γι’ αυτό: ο ένας παίκτης να συμμετέχει π.χ. με το PS3 και ο άλλος από κάπου αλλού, απομακρυσμένα, με το Vita – αν και πάλι… δύσκολο να φανταστώ σε αυτή τη φάση κάτοχο PS Vita να μην έχει PS3 και να μην προτιμά να παίξει στην οθόνη της τηλεόρασης. Θεωρητικά θα πρέπει αν υποστηρίζεται Remote Play με τα δύο συστήματα, να το ξεκινάς στο ένα και να συνεχίζεις στο άλλο επίσης, αλλά… θα δούμε το Δεκέμβρη γι’ αυτό.
Στο ευρωπαϊκό PlayStation Store το Dragon’s Crown κυκλοφορεί σήμερα, επειδή ωστόσο δεν μπορούσα να περιμένω τόσο, είχα φτιάξει αμερικανικό λογαριασμό στο PSN από τις αρχές Αυγούστου, λίγες μέρες πριν την εκεί κυκλοφορία του. Το αγόρασα, το… έβαλα κάτω με τη σύζυγό μου (ευτυχώς αυτό το είδος τίτλων της αρέσει πολύ) και με “χαλαρό” ρυθμό, διακοπές γαρ, τ’ ολοκληρώσαμε στο πρώτο του επίπεδο δυσκολίας. Τα άλλα δύο χρειάζονται πολλές, πάρα πολλές ώρες grinding – ξέρεις, να παίζεις τις ίδιες και τις ίδιες και τις ίδιες πίστες ξανά και ξανά για να μαζέψεις αρκετά όπλα και χρήματα ώστε ν’ αντιμετωπίσεις τον τελικό κακό με αξιώσεις – και, ε, δεν μπήκαμε στη διαδικασία TBH.
Για αυτές τις 30-35 ώρες, πάντως, έχω την αίσθηση πως αξίζει να το αγοράσεις και να το έχεις στη συλλογή σου – αν μη τί άλλο, για τα απίθανα γραφικά του. Εμένα τουλάχιστον με ενθουσίασε τόσο σ’ εκείνο το διάστημα της ενασχόλησης μαζί του, που έφτιαξα – μάντεψε… ε, ναι – και wallpapers με τους χαρακτήρες του Dragon’s Crown. Δεν είναι πολλά, μόλις 18 (τρία για κάθε έναν από τους έξι χαρακτήρες), όμως είναι σε τρία σετ: 1080p, 1440p και, για πρώτη φορά, 2160p. Βρίσκονται στο Flickr, εδώ, εδώ και εδώ αντίστοιχα. Και δεν θα είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσο… “dream come true” θα ήταν ένα Dragon’s Crown σε γραφικά ανάλυσης 4Κ στο PlayStation4. Ενδέχεται να μην είναι ΤΟΣΟ δύσκολο, 2D γραφικά είναι στην τελική. Έλα Vanillaware, make it happen λέμε!