Ωραααααίαααααα λοιπόν… χρησιμοποιώ εδώ και δύο εβδομάδες πλέον το Service Pack 1 για τα Windows Vista. Yπήρξε σχετική καθυστέρηση γιατί, έχοντας ορίσει ως default location στην εγκατάσταση του λειτουργικού την Ελλάδα, το αρχικό αγγλικό αρνούνταν να εγκατασταθεί και χρειάστηκε να βρω την τελική beta που είναι η ίδια με το επίσημο SP αλλά υποστηρίζει ελληνικά. Το πιο μεγάλο τμήμα του καταναλωτικού κοινού θα έχει – επίσημα τουλάχιστον, γιατί ανεπίσημα τα torrents έχουν ήδη φροντίσει… – πρόσβαση στο αγγλικό SP1 σε 20 ημέρες από σήμερα, ενώ το ελληνικό κοινό τον Μάιο τουλάχιστον, αν όχι αργότερα.
Το θετικό: η εγκατάσταση του SP1, την οποία έκανα με… φόβο καρδιάς γιατί στο συγκεκριμένο μηχάνημα κάνω κάθε δουλειά μου ως freelancer πέρα από όλα τα υπόλοιπα, κύλησε απολύτως ομαλά. Χρειάστηκε 40 λεπτά και 3 restart μεν, δεν φάνηκε να προβληματίζεται σε κανένα σημείο δε. Έχω την αίσθηση ότι πιο πολλή ώρα χρειάστηκε το SP1 να “αποφασίσει” ποιά updates χρειαζόταν το συγκεκριμένο PC και ποιά όχι (είχα εγκαταστήσει όλα όσα είχαν διατεθεί μέσω Windows Update), παρά να τα εφαρμόσει. Σε κάθε περίπτωση, αυτοματοποιημένη διαδικασία και απροβλημάτιστη. Δεν μπορεί να ζητήσει κανείς κάτι παραπάνω από αυτό.
Το αρνητικό: κατά βάση το SP1 δεν άλλαξε σχεδόν τίποτε, υπό την έννοια ότι δεν διορθώθηκε κανένα από τα απαράδεκτα προβλήματα που με έχουν απογοητεύσει τόσο πολύ με τα Vista. Τα περί ταχύτερου file copy σε μεγάλα αρχεία ή πολλά μικρά είναι αλήθεια, όπως αλήθεια είναι και η καλύτερη ενσύρματη επικοινωνία με router και τις συνδεδεμένες στο τοπικό δίκτυο συσκευές. Όμως το σύστημα συνεχίζει να “φυλακίζει” 1.5 GB μνήμης, αυτό που αντιστοιχεί στις δύο 8800 Ultra, άνευ λόγου και αιτίας (αναφέρονται σωστά τα 4 GB μνήμης, αλλά συνεχίζουν να αξιοποιούνται τα 2.2 και να είναι διαθέσιμα 1500 ΜΒ με την ολοκλήρωση του boot). Και το σύστημα συνεχίζει να έχει αισθητά μειωμένες επιδόσεις σε σχέση με τις αντίστοιχες μέσω Windows XP, σε κάθε τι, παρά την ουσιαστική αλλαγή του πυρήνα των Vista σε αυτόν των νέων Windows Server. Με άλλα λόγια, ό,τι περίμεναν όλοι όσοι ξέρουν τί εστί γενικώς Service Pack: διορθώσεις, όχι βελτιώσεις. Και τα Vista χρειάζονται και τις πρώτες και τις δεύτερες.
Εν τω μεταξύ, με την… ευκαιρία του SP1, είπα να ξαναδοκιμάσω την τύχη μου και με το ReadyBoost, την δυνατότητα εκείνη των Vista που υποτίθεται πως αξιοποιεί υπό προϋποθέσεις USB drives ως ένα είδος μνήμης cache για να επιταχύνει λειτουργίες και την ανταπόκριση διαφόρων εφαρμογών. Την πρώτη φορά που το είχα κάνει, στο προηγούμενο PC με USB drive των 2 GB και Vista RΤΜ, δεν είχα δει καμία διαφορά στην “αίσθηση” της χρήσης ή στις επιδόσεις των εφαρμογών. Αυτή τη φορά προσπάθησα να το κάνω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: αγόρασα ένα πολύ γρήγορο USB drive των 8 GB, μάλιστα Readyboost-certified, το συνέδεσα μόνιμα στο σύστημα και τού προσέφερα όλο τον αποθηκευτικό χώρο που προκύπτει από format. H λειτουργία αυτή υποτίθεται ότι αξιοποιεί μέχρι 4 GB, μα τα Vista και αναγνώρισαν, και… λένε ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν πιο πολλά από αυτά.
Μία εβδομάδα μετά από το SP1 και την ενεργοποίηση του Readyboost, και παρά το γεγονός ότι για δουλειά είναι μετρημένες (7) οι εφαρμογές που χρησιμοποιώ καθημερινά συνεχίζω να μην έχω δει διαφορά. Ψέματα. Έχω δει μία. Το PC χρειάζεται πια σχεδόν 1 λεπτό για να “κλείσει”, πιθανώς επειδή σε κάθε Shut Down διαγράφει το αρχείο της cache του Readyboost (αποθηκεύεται ΚΑΙ στον σκληρό δίσκο για την περίπτωση που ο χρήστης απροειδοποίητα αποσυνδέσει το USB drive). Αλλά μάλλον δεν έχει νόημα να αναφέρει κανείς αυτή τη διαφορά θετικά, ε μαμά Microsoft; Πάει και η όποια “ελπίδα” του SP1, λοιπόν. Το ερώτημα είναι: τί κάνει κάποιος με αυτά τα δεδομένα πια; Προσβλέπει σε… Vista SP2; Γυρίζει σε Windows XP; Αναβαθμίζει το ήδη κόστους €5000 μηχάνημά του – μπα, €4000 κοστίζει πλέον – με την ελπίδα ότι θα δουλεύει πιο άνετα; Κάτι άλλο;
Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια σκέφτομαι ότι επιβάλλονται ριζικές λύσεις… κοινώς απομάκρυνση από τα Windows. Ολοκληρωτικά. Και η νέα έκδοση 8 του Ubuntu βρίσκεται λιγότερο από 2 μήνες μακριά. Χμ, χμ…