Project Home server, η προϊστορία

Πώς οδηγείται κανείς σε απόφαση σαν αυτή; Κάπως έτσι!

Τη βασική ιδέα του να “κρατάς κάπου κεντρικά” ταινίες, μουσική και φωτογραφίες αρχίζεις να τη σκέφτεσαι σοβαρά – ακόμη κι αν δεν παρακολουθείς τις τάσεις στο εξωτερικό, όπου η συγκεκριμένη υπήρχε… μια δεκαετία και βάλε πλέον – σε τρεις περιπτώσεις. Περίπτωση Νο 1: απέκτησες Media Center PC ή streamer/player που εντάσσεται σε τοπικό οικιακό δίκτυο και ξαφνικά θέλεις να αναπαράγεις στη “μεγάλη τηλεόραση” κάθε ταινία (μικρά τα monitor… μικρά). Περίπτωση Νο 2: απλώς σιχάθηκες να ψάχνεις σε ποιόν από τους… 7-8 εξωτερικούς σκληρούς δίσκους USB έχεις την τάδε ταινία ή το τάδε τραγούδι που θέλεις εκείνη τη στιγμή. Περίπτωση 3: η πρώτη και η δεύτερη περίπτωση μαζί.

Ε, στην περίπτωση 3 είχα… πέσει κι εγώ από το 2004 έως το 2006: είχα Media Center PC, είχα αρχίσει να μαζεύω τα DVD μου σε ISO backup, καθώς και αρκετό υλικό σε 1080p, οπότε οι πολλαπλοί εξωτερικοί σκληροί δίσκοι δεν προσφέρονταν πια. Τον Ιούνη του 2007, λοιπόν, απέκτησα το πρώτο μου NAS ή “δικτυακό σκληρό δίσκο” – γιατί περί αυτού πρόκειται, το Networked Attached Storage δεν είναι κατά βάση το ίδιο πράγμα με έναν file/media server. Μη φανταστείς κανένα… εξωπραγματικό NAS, δε: ένα Western Digital NetCenter των 500 GB, έστω και ακριβούτσικο γι’ αυτό που ήταν (€299). Ουσιαστικά ένας τυπικός σκληρός δίσκος με θύρα Ethernet 10/100 και μικρό πυρήνα Linux. Όμως το ότι μπορούσε επιτέλους το βασικό μου desktop PC, το Media Center PC και το laptop μου να έχουν πρόσβαση στον ίδιο εξωτερικό αποθηκευτικό χώρο ταυτόχρονα…; Ένα μικρό θαύμα, τότε!

myserverpregame_art_in_1
Όλα ωραία και καλά για μερικούς μήνες με το NetCenter, μέχρι που αποφάσισε να… μου δώσει το πρώτο γερό “χαστούκι” – και να καταστήσει τη σχέση μου με τα NAS μάλλον, χμ, ταραχώδη από τότε. Το NetCenter μια ωραία πρωΐα απλώς… έφυγε. No boot, no HDD, no files, no nothing. Εννοείται πως τα σημαντικά πράγματα (όπως π.χ. τα αρχεία της δουλειάς) τα είχα backup και αλλού. Όμως, όπως μπορείς να φανταστείς, έχασα πολλά δεδομένα που δεν ξαναβρέθηκαν ποτέ. Πάνω στον εκνευρισμό μου έσπασα το περίβλημα του NetCenter, έβγαλα από μέσα το σκληρό δίσκο, προσπάθησα με διάφορους τρόπους να τον “κάνω να τον δουν” τα άλλα μου PC, τζίφος. Μάθημα υπ’ αριθμόν 1, λοιπόν: ένα NAS είναι τόσο αξιόπιστο, όσο οι σκληροί του δίσκοι. Δηλαδή, σε βάθος χρόνου, σχεδόν καθόλου. Όντας μηχανικοί, οι σκληροί δίσκοι την έχουν… στο DNA τους τη βλάβη κάποια στιγμή. Το θέμα είναι το “πότε”, όχι το “αν” (ό,τι και να κάνεις ή δεν κάνεις εσύ). Γεγονός που βέβαια οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο… backup του NAS, ασχέτως μεγέθους, αλλά ας το αφήσουμε αυτό το θέμα στην άκρη. Για την ώρα.

Αποχαιρετά λοιπόν τον μάταιο τούτο κόσμο το NetCenter, με απογοητεύει προσωρινά, εγκαταλείπω για ένα διάστημα το ζήτημα NAS και καταφεύγω σε πολύ μεγαλύτερους σκληρούς δίσκους εξωτερικούς (του 1/2 TB τότε). Έλα όμως που είχα… “γλυκαθεί” πια με την πολυτέλεια του κεντρικού αποθηκευτικού χώρου. Τα DVD μου (500+ και αξίας αγοραστικής πολλών χιλιάδων ευρώ) είχαν γίνει όλα ISO πλέον, το υλικό σε 1080p εν έτει 2008 είχε πληθύνει, είχα και το πρώτο μου media player/streamer (E-Great Media Tank M31), δεν υπήρχε επιλογή. Βήμα δεύτερο στη… σχέση μου με τα NAS, λοιπόν: ένα Western Digital ShareSpace των 4 TB, σε θεωρητικά καλή τιμή για τα τότε δεδομένα (€499). Πάμε πάλι: διαμόρφωση των σκληρών δίσκων σε RAID αυτή τη φορά (για ασφάλεια των δεδομένων… και καλά), μεταφορά όλων των ταινιών υψηλής ευκρίνειας εκεί για θέαση από media player και Media Center PC, όλα μια χαρά για λίγο καιρό.

myserverpregame_art_in_2
Για πολύ λίγο, όμως. Όσο το υλικό που συλλέγεις σε μουσική και ταινίες πληθαίνει, αυτά τα 2.5 GB χώρου με RAID δεν… αυξάνονται ανάλογα (duh). Σύντομα αρχίζουν να φαίνονται λίγα, λίγο αργότερα να είναι κι επισήμως πολύ λίγα. Τί κάνεις; Δεύτερο NAS. Άλλο ένα ShareSpace των 4 ΤΒ, τα εξής 2.5 με RAID. Που με τα backup των DVD, τη μουσική και τα αρχεία της δουλειάς εξαντλείται επίσης γρήγορα. Κάνεις file management, σβήνεις, επιλέγεις, συμπιέζεις, αλλά τα 8 ΤB (τα εξής 5 σε RAID) εν έτει 2009 είναι οριακά ΟΚ. Με φόβο ψυχής “γυρίζεις” τα ShareSpace από RAID σε απλό JBOD για να επανακτήσεις τον αποθηκευτικό χώρο με αντάλλαγμα την ασφάλεια. Είσαι ΟΚ για λίγο καιρό, αλλά μετά πρέπει να αρχίσεις να κάνεις backup και τα πολύτιμα Blu-ray σου. Ε, εκεί πια δεν υπάρχει σωτηρία: πασατέμπος τα GB. Καλά να πάθεις… που μου ήθελες και νομιμότητα!

Και επειδή έχουμε πια φτάσει στις αρχές του 2010 και η οικονομική κρίση είναι in full swing, θέμα τρίτου ShareSpace 4 TB δεν τίθεται. Είναι και κακή προσέγγιση πια, ασχέτως κόστους: τί θα τα κάνεις τα “κυβάκια” της Western Digital, πύργο ως το ταβάνι; Γυρνάς ξανά στην προσωρινή λύση των εξωτερικών σκληρών δίσκων USB κι εκνευρίζεσαι εκ νέου. Και αρχίζεις πλέον να καταλαβαίνεις για ποιούς λόγους στο εξωτερικό οι μεγάλες εταιρείες εγκατάστασης home cinema περιλαμβάνουν στην υποδομή ενός καλού τέτοιου συστήματος κι έναν media server επιπέδου… κανονικότατου file server για μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Γιατί, φίλε μου, πολύ απλά δεν γίνεται αλλιώς. Κεντροποιημένα τα media στην εποχή της υψηλής ευκρίνειας, των Blu-ray και της μουσικής σε FLAC. Κι άσε τα για τα λογιστήρια τα NASάκια. Χρειάζεσαι κανονικό, κανονικότατο server. Με ό,τι αυτό σημαίνει.

myserverpregame_art_in_3
Τί μου δίδαξε η διαδρομή 2007-2013 όσον αφορά στα NAS, λοιπόν; Ε, αυτά είναι το πιο σημαντικό εν τέλει: τα συμπεράσματα της ταλαιπωρίας. Τα έχω συγκεντρώσει στο επόμενο post, ώστε να γίνει κατανοητό το γιατί η τελική λύση για αναπαραγωγή media σε ολόκληρο το σπίτι και κεντρική αποθήκευση δεδομένων για όλη την οικογένεια είναι, αναπόφευκτα, ένας server. Μικρός, μεσαίος ή μεγάλος, αλλά server. Όχι NAS. Και για πολλοστή φορά: server, όχι NAS. Γιατί; εξηγήσεις στο post “Project Home Server, η θεωρία (1)”!