Αληθινά εκπληκτικό είναι το πόσο πολύ μπορεί να αλλάξει το τί αρέσει στον κόσμο όταν διασκεδάζει, ακόμη κι όταν μιλάμε για την ίδια μορφή διασκέδασης. Στη μουσική, για παράδειγμα. Ναι, μπορεί (πολύ) μικρός να άκουγες Yanni και να τον θεωρούσες πολύ μελωδικό και συναισθηματικό, αλλά μεγαλώνοντας να διαπιστώνεις ότι πλέον περισσότερο cheesy και αφόρητα mainstream είναι η μουσική του, παρά ο,τιδήποτε άλλο. Αλλά συνεχίζουν να σου αρέσουν τα instrumental ρε παιδί μου, δεν τα διέγραψες παντοτινά. Απλώς τώρα προτιμάς electronica. Ε, στα video games… καμία σχέση: στυλ παιχνιδιών που κάποτε όχι απλώς ανθούσαν, αλλά θεωρούνταν ακρογωνιαίοι λίθοι στην (τότε) αγορά των coin-op, σήμερα παίζονται από τόσο μικρό ποσοστό του σύγχρονου κοινού του gaming, που ανάθεμα κι αν ξεπερνά το 3%. Παγκοσμίως, με το 2% από αυτό το 3% να βρίσκεται στην Ιαπωνία.
Ακριβώς αυτό το είδος παιχνιδιού είναι τα shoot’ em up “αριστερά προς δεξιά” (υπάρχουν και τα “κάτω προς τα πάνω” αλλά ας τα αφήσουμε στην άκρη για την ώρα). Αμέτρητοι gamers ταλαιπώρησαν τα joystick των “κερματοφάγων” με το θρυλικό R-Type στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και αργότερα των υπολογιστών και των παιχνιδομηχανών τους με αριστουργήματα όπως τα Salamander, Gradius/Gradius Gaiden, Blood Money, Dragon Breed, Einhander, Last Resort… ο κατάλογος είναι συγκινητικός και μόνο στην αναφορά των ονομάτων που τον απαρτίζουν. Σήμερα, όμως; Οι μόνες δύο εταιρείες που ακόμη δημιουργούν 2D shoot’ em up, η Cave και η Treasure, δεν έχουν παράξει ούτε ένα “αριστερά προς δεξιά” εδώ και μια δεκαετία. Ούτε. Ένα. Ούτε ένα. Την κατηγορία αυτή, λοιπόν, την έχεις για νεκρή, αφού το τελευταίο αξιόλογο shoot’ em up αυτού του τύπου που έπαιξες ήταν το Project-X στην Amiga το 1992.
Και μετά “πέφτεις πάνω” στο Sine Mora για PC. Κυριολεκτικά τυχαία – δεν είχα καν αντιληφθεί την κυκλοφορία του στο Xbox Live Arcade την άνοιξη – και ολοφάνερα μοιραία. Και αφού όλη η εφηβική σου ηλικία περνά μπροστά από τα μάτια σου (δεκατεσσάρων ήμουν όταν πρωτοέπαιξα το R-Type στα coin-op), ένα χαζό χαμόγελο απλώνεται στα χείλη σου, πηγαίνεις “καρφί” στην Steam και το αγοράζεις για €10. Και ξαφνικά είσαι πάλι teenager… έστω και με κατά τι, εχμ, κατώτερα αντανακλαστικά τώρα στα 40. Όπως πρακτικά αποδεικνύεται!
Το Sine Mora τα έχει όλα. Ακαταλαβίστικη και τρισχαριτωμένη “ιστορία”, very japanesey, check. Απίστευτα 2D/3D γραφικά, πολυγωνικά μεν αλλά λεπτομερή σαν να ήταν “επίπεδα” σχεδιασμένα (ο τίτλος εκμεταλλεύεται και τις τρεις διαστάσεις για εντυπωσιακά pan της κάμερας και όλων των ειδών τα εφέ), check. Υπέροχη εικαστική cyberpunk/sci-fi εικαστική προσέγγιση και γενικότερα πολύ υψηλού επιπέδου καλλιτεχνική διεύθυνση, check. Καταπληκτική μουσική, ambient εκεί που πρέπει και αγωνιώδης επίσης εκεί που πρέπει, check. Ακριβή, άμεσο χειρισμό, check. Και εκείνο το απροσδιόριστο στοιχείο που τα κορυφαία δείγματα μόνο αυτού του είδους τα shoot’ em up έχουν: το διαολεμένα υψηλό επίπεδο δυσκολίας, μαζί με το “έλα, άλλο ένα, ένα καλό”, τα οποία μαζί οδηγούν σε… πολύ περισσότερες ώρες παιχνιδιού απ’ όσες υπολόγιζες πως θα περάσεις μαζί του. Πόσο υψηλό είναι, δε, το επίπεδο δυσκολίας; Ε, να ένα screenshot για να γίνει οπτικά κατανοητό το… πόσο!
Εννοείται πως από ένα κορυφαίο shoot’ em up αυτού του τύπου μπορεί “τη σήμερον ημέρα” (sic) να ζητήσει κανείς πιο πολλά – και το Sine Mora τα έχει. Και πολλαπλές επιλογές παιχνιδιού, και πολλαπλά αεροπλάνα με τα δικά τους χαρακτηριστικά, ποικιλία όπλων και συνδυασμών τους, bonus που αποκαλύπτεις καθώς ολοκληρώνεις πίστες κλπ. Έχει, δε, και έναν μηχανισμό που δεν είχα ποτέ στο παρελθόν συναντήσει: αυτόν του χρονομέτρου. Στο Sine Mora μπορείς να… χάσεις κανονικά, “από αδέσποτη” ή από ριπές “αδέσποτων” δηλαδή, αλλά μπορείς να χάσεις και επειδή δεν κατέστρεψες μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα αρκετούς αντιπάλους, και επειδή δεν ολοκλήρωσες την πίστα σε εύλογο χρονικό διάστημα. Καλά, εννοείται πως τελικά “από αδέσποτη” πας, γιατί έτσι κι αλλιώς είναι τόσοι οι αντίπαλοι που πρέπει να καταστρέψεις για να προχωρήσεις, ώστε δεν έχεις κι επιλογή. Αλλά να χάσεις και επειδή… χασομέρησες μέσα στη βροχή από σφαίρες, γίνεται. Άνετα.
Επειδή βέβαια έχουμε 2012 και σε λίγο 2013, το Sine Mora για PC προσφέρει σε αυτήν την έκδοση “το κάτι παραπάνω” – για παράδειγμα τα γραφικά ανάλυσης 1080p και όχι 720p όπως ήταν στην έκδοση του Xbox 360. Ε, ναι, αλλά αν έχεις καλό PC, γιατί να μην πας ένα βήμα παραπέρα; Ή πιο πολλά; Τυγχάνει να έχω ένα τέτοιο – i7 2600, 32 GB RAM, Radeon 7950 Crossfire, Kingston SSD 240 GB, SoundBlaster Recon 3D – οπότε είπα να δω πόσα βήματα παραπάνω μπορώ να πάω. Ε, είναι ΠΟΛΛΑ τελικά τα βήματα. Τα γραφικά σε Η/Υ μπορούν να “πειραχτούν” με παραμέτρους command line στο .exe του τίτλου (η Steam το επιτρέπει αλλά πρέπει να το κάνεις σε shortcut) και να οριστεί άλλη εσωτερική ανάλυση στο rendering, να γίνει περαιτέρω επεξεργασία στο shadowmapping, καθώς και να γίνει… “φορσέ” anisotropic filtering και antialiasing σε 8x και 16x αντίστοιχα, αντί για 4x που είναι το εξ ορισμού.
Τα ρύθμισα όλα στο maximum, ορίζοντας ως ανάλυση rendering τα 2560 pixel – το ύψος ακολουθεί αναλογικά επειδή η δημιουργός εταιρεία του Sine Mora, η Grasshopper Manufacture, ήθελε να έχει “σινεμασκόπ” αναλογίες ο τίτλος. Το αποτέλεσμα είναι απίστευτο. Μικρή γεύση μπορεί να πάρει κανείς από τα παρόντα screenshots, έστω κι αν, προφανώς, πάρα πολλή λεπτομέρεια χάνεται σε αυτό το μέγεθος (τις έχω αφήσει clickable και στις αρχικές τους διαστάσεις σε pixel με μικρή συμπίεση σε PNG). Στην οθόνη 27 ιντσών του PC, και ειδικά εν κινήσει, τα γραφικά αυτά δείχνουν απείρως καλύτερα, όπως και στη μεγάλη τηλεόραση του σαλονιού (εκεί σε 1080p).
Ολοκληρώνοντας: ναι, ΟΚ, χρησιμοποίησα το cheat code για να δω και όλο το παιχνίδι, όχι μόνο για να πιάσω τα screenshots. Διαφορετικά δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση να το τελειώσω. Είναι πάρα, μα πάρα, μα ΠΑΡΑ πολύ δύσκολο. Χαρά σε όποιον έχει τον απαραίτητο χρόνο (και υπομονή… γιατί σε κάποια φάση εκνευρίζεσαι κιόλας με τις ΤΟΣΕΣ “αδέσποτες”), καθώς το Sine Mora είναι αληθινά εκπληκτικό. Δεν μπορείς να τού κρατήσεις κακία που είναι τόσο απίθανα δύσκολο: είναι τόσο έξυπνα στημένο, τόσο προσεγμένο, τόσο δημιουργημένο με αγάπη, που απλώς αποδέχεσαι πως αυτή είναι η φύση του. Είναι για τους old school gamers με νεύρα-ατσάλι, αντανακλαστικά-κεραυνό, βλέμμα-ραντάρ και χρόνο-άφθονο.
Εγώ; Δεν ξέρω αν θα το ξαναπαίξω τώρα που το ολοκλήρωσα, αλλά αυτές οι 15-20 νοσταλγικές, απολαυστικές ώρες που πέρασα μαζί του άξιζαν πολύ περισσότερα από €10. Στην Steam, όπως γνωρίζουν όλοι, “τρέχουν” συνέχεια προσφορές και εκπτώσεις, οπότε για όποιον/όποια το βρει κι ακόμη φθηνότερα, συστήνεται ανεπιφύλακτα. Κυκλοφορεί άλλωστε σε λίγο καιρό τόσο για PS3, όσο και για PS Vita (κι εννοείται για Xbox 360 εδώ και καιρό). Και μακάρι να υπάρξει… more Sine Mora!