Όλως περιέργως – ή ίσως κι όχι – το 2012 ήταν η χρονιά που επέστρεψα στην τακτική θέαση αμερικανικών τηλεοπτικών σειρών. Ναι, ξέρω, όλος ο κόσμος “κατεβάζει και βλέπει” εδώ και χρόνια, όμως από την εποχή του Lost, του Heroes και των σχετικών απογοητεύσεων, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναμπώ στη διαδικασία του “κατέβασε ένα επεισόδιο, δες 45 λεπτά max, περίμενε μια βδομάδα, κατέβασε το επόμενο”. Τη θεωρώ γελοία τη φάση: καμία τηλεοπτική σειρά δεν είναι ΤΟΣΟ καλή ώστε να με κάνει να περιμένω τόσο πολύ για τόσο λίγο χωρίς να χαθεί η υπομονή ή το ενδιαφέρον μου. Ή καμία δεν ήταν, δηλαδή… γιατί το 2011 και φέτος το Game of Thrones κατάφερε – επειδή και τόσο καλό ήταν και υπήρχε ούτως ή άλλως η πρότερη επαφή με τη σειρά βιβλίων του Martin – ακριβώς αυτό: να με κάνει να κατεβάζω επεισόδια ένα-ένα. Και, ε, αφού το έκανα για το GoT… και οι καλές ταινίες σπανίζουν πλέον… και πληρώνω κάθε μήνα κανονικά και με το νόμο τη γαμοNova και την κακή ποιότητα εικόνας της για τόσες σειρές… γιατί να μην το κάνω για τις καλύτερες από αυτές; Ε, ναι.
Παρακολούθησα λοιπόν με τη γυναίκα μου μια… σειρά από σειρές. Το House MD είναι πασίγνωστο και δεν χρειάζεται φυσικά ιδιαίτερες συστάσεις – επειδή στην ελληνική τηλεόραση δεν είχαν προβληθεί οι δύο τελευταίοι κύκλοι, ο 7ος και ο 8ος, ξεκινήσαμε από εκεί. Σε όποιον/όποια αρέσει ο Dr. House ξέρει τί να περιμένει, υποθέτω πως αξίζει να παρακολουθήσει κανείς και τους δύο κύκλους για να διαπιστώσει πώς “τελειώνει” μια πορεία σε γενικές γραμμές αξιόλογη. Παράλληλα παρακολουθούσαμε τον δεύτερο κύκλο του Game of Thrones, ο οποίος ήταν φυσικά πάρα πολύ καλός… αν και καλύτερα να μην αποδίδει κανείς μεγάλο ειδικό βάρος στη γνώμη μου γι’ αυτό, γιατί ως fantasy fanboy και Martin fanboy δεν είμαι ιδιαίτερα αξιόπιστος ως προς τη συγκεκριμένη σειρά. :p Παρ’ όλα αυτά, ε, δες την. Ακόμη και στη Nova.
Μετά ακολούθησε μια επίσκεψη στο Metacritic, απ’ όπου επιλέχθηκαν οι επόμενες σειρές προς θέαση: το βρετανικό Sherlock και τα αμερικανικά Awake και Homeland. Το Sherlock είναι, χωρίς καμία υπερβολή, απίστευτο: ο τρόπος με τον οποίο κατάφεραν οι Άγγλοι να εκσυγχρονίσουν και να οπτικοποιήσουν την σκέψη του Holmes, να μεταφέρουν το όλο σκηνικό στον 21ο αιώνα και ταυτόχρονα να κρατήσουν ανέπαφη την ατμοσφαιρα του μυστηρίου, είναι εξαιρετικός. Καμία σχέση με τα πρόσφατα κινηματογραφικά Holmes, κι ας ήταν κι αυτά καλά. Αν υπάρχει μία σειρά της οποίας περιμένω ανυπόμονα τον επόμενο κύκλο, είναι αυτή.
Το Awake στηρίχθηκε σε πρωτότυπο concept κι αποπειράθηκε να χτίσει ένα backstory που θα κρατούσε το ενδιαφέρον του θεατή από επεισόδιο σε επεισόδιο, όμως μετά από το 4ο ή 5ο του πρώτου και μοναδικού κύκλου, το παρακολουθεί κανείς με την χλιαρή περιέργεια του “ας το δούμε, να δούμε τί θα γίνει”. Ε, 13 ήταν τα επεισόδια, ΟΚ, καλοσκηνοθετημένο σε σημεία, καλές ερμηνείες… αλλά δεν θα το πρότεινα για θέαση παρά μόνο σε όσους/όσες αγαπούν τα αστυνομικά και δεν έχουν κάτι άλλο να δουν αυτόν τον καιρό.
Το Homeland είναι μεγάλο θέμα συζήτησης. Πολυβραβευμένο, προσεγμένη παραγωγή, με μεγάλα ονόματα, πολύ καλές ερμηνείες και ποιοτική μουσική, δεν είναι να απορεί κανείς που αρέσει σε τόσο κόσμο. Σε μένα… όχι και τόσο. Δεν είναι κακό, κάνει όμως ένα μεγάλο λάθος: εκείνο το… mind fucking που επιδιώκουν να σου το κάνουν πολλές σειρές, να αποκαλύπτουν δηλαδή σταδιακά πράγματα δημιουργώντας όμως πιο πολλές ερωτήσεις – αυτό που οι Σάξονες αποκαλούν “to keep you guessing” – ε, το κάνει ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Συνέχεια όμως. Σε βαθμό που δεν καθιστά τη σειρά ενδιαφέρουσα, την καθιστά μονότονη, στατική έως και προβλέψιμη (το χειρότερο που θα μπορούσε να πει κανείς για τέτοια σειρά).
Το Homeland “το κουράζει” το πράγμα, δεν προκαλεί τη νοημοσύνη του θεατή και έμμεσα το ενδιαφέρον του. Ακόμη κι αν βάλει κανείς στην άκρη τις αηδιαστικές “αμερικανιές” περί πατρίδας και αγνού καθήκοντος και κακών τρομοκρατών και άλλων γνωστών προπαγανδιστικών, το Homeland απλώς δεν είναι τόσο καλό. Προσωπική γνώμη, ναι, αλλά την συναντώ όλο και συχνότερα στα αμερικανικά ΜΜΕ. Γι’ αυτό και δεν έχω ξεκινήσει τον δεύτερο κύκλο ακόμη… κι ας τελειώνει σε λίγες μέρες.
Αντιθέτως, σειρά της οποίας τον δεύτερο κύκλο θα ξεκινήσω αμέσως μόλις τελειώσω τον πρώτο (απόψε) είναι το Person of Interest. Είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες αστυνομικές σειρές που έχω παρακολουθήσει ποτέ: και το βασικό concept είναι πάρα πολύ καλό (αρκετό για να στηρίζει κάθε επεισόδιο από μόνο του χωρίς να κουράζει), και το backstory περίπλοκο (και αποκαλύπτεται με σωστό ρυθμό), και οι ερμηνείες εκπληκτικές, και η όλη παραγωγή προσεγμένη. Χρησιμοποιεί και αυτό το αμάλγαμα high-tech και old-school στοιχείων που αγαπώ, από τους Η/Υ, το Internet και το hacking μέχρι τις μάχες σώμα με σώμα, το ακατάσχετο πιστολίδι και τα “ένας εναντίον όλων” σκηνικά, τόσο καλά όσο ελάχιστες φορές έχει πετύχει αμερικανική σειρά να κάνει. Είναι ολοφάνερα γραμμένο “για να πάει μακριά”, αλλά δεν “τεντώνει” την εξέλιξη των επεισοδίων (και την υπομονή του θεατή) με αργή εξέλιξη. Kudos στον και τους υπόλοιπους δημιουργούς που προσέφεραν κάτι original κι ενδιαφέρον, αποφεύγοντας ουκ ολίγες… παγίδες!
Για το τέλος άφησα το Elementary, την… αμερικανική εκδοχή του Sherlock Holmes, επειδή δεν έχω ακόμη αποφασίσει αν μου αρέσει ή όχι σε βαθμό που να το προτείνω. Καλύτερα να μην το συγκρίνει κανείς με το βρετανικό Sherlock, γιατί εκεί τον περιμένει απογοήτευση και μόνο. Ούτε το περίφημο deductive process έχει αποδοθεί τόσο ωραία, ούτε η ατμόσφαιρα του μυστηρίου έχει μεταφερθεί το ίδιο επιτυχημένα στην Νέα Υόρκη του παρόντος. Όμως κάθε επεισόδιο είναι σεναριακά καλοστημένο, ο Jonny Lee Miller υποδύεται τον ιδιόρρυθμο Holmes εξαιρετικά, ενώ η χημεία και η αλληλεπίδρασή του με την θηλυκή έκδοση του Watson, ενσαρκωμένη από την Lucy Liu, είναι όντως ενδιαφέρουσα. Έχει τις στιγμές του και παρακολουθείται ευχάριστα, αλλά… ως εκεί. Για την ώρα. Ίσως στον ενδεχόμενο δεύτερο κύκλο (ο πρώτος ολοκληρώνεται τις επόμενες εβδομάδες) γίνουν αλλαγές και “ρυθμίσεις” προς το καλύτερο. Ίσως.
Τουλάχιστον τα επεισόδια του Elementary που απομένουν από τον πρώτο κύκλο, καθώς και ο δεύτερος κύκλος του Person of Interest και του Homeland φυσικά, επαρκούν ως τις 31/3/13. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω ποιάς σειράς ο τρίτος κύκλος ξεκινά τότε, χρειάζεται; Ε, μάλλον όχι!