Τρίτη μέρα ενασχόλησης με το νέο SC, λοιπόν, και η εικόνα που έχω για τον τίτλο της Namco είναι καθαρότερη. Ορίστε το δεύτερο… σετ από συμπεράσματα στα οποία κατέληξα, μετά από τα πρώτα:
1. Το γεγονός ότι το SCV έχει γίνει σαφώς ταχύτερο και περισσότερο επιθετικό, δεν σημαίνει πως έχει γίνει απαραίτητα καλύτερο. Σίγουρα όχι απαραίτητα περισσότερο απολαυστικό. Οι μηχανισμοί της άμυνας έχουν πολύ λιγότερη σημασία όχι μόνο γιατί δεν… προλαβαίνεις να τους εφαρμόσεις τόσο, όσο επειδή έχουν γίνει ανόητες επιλογές εκ μέρους της Namco. Έχεις μετρημένα Guard Impact σε κάθε αναμέτρηση – αφού χρειάζονται ποσοστό του Critical Gauge – αλλά όσα θέλεις Just Guard, τα οποία είναι πρακτικά το ίδιο πράγμα χωρίς το εφέ…; Απλώς ηλίθιο. Πάρα πολύ δύσκολα είναι πλέον τα parry moves, το να απομακρύνεις μακριά από το σώμα του μαχητή σου μια επιθετική κίνηση του αντιπάλου αντί να την αποκρούσεις, καθώς και το air control, να ελέγξεις δηλαδή το σώμα του μαχητή σου καθώς πέφτει, ώστε να προσγειωθεί με άμυνα και να μην τον περιμένουν… περισσότερα χτυπήματα στο έδαφος.
Το αμυντικό σύστημα με το Guard Impact, τα parry και την κανονική άμυνα των παρελθόντων SC ήταν τέλειο. Απλώς τέλειο. Του SCV υποτίθεται πως είναι πιο απλό αλλά και ότι παράλληλα προσθέτει “άλλη μία στρατηγική διάσταση” στον τίτλο – και τα δύο μαζί… ναι, ΟΚ – πρακτικά όμως είναι ελαττωματικό. Αυτό που η κοινότητα των fighting games αποκαλεί “broken”. Οπότε όλα γίνονται θέμα του αν το δικό σου επιθετικό παιχνίδι αποδεικνύεται καλύτερο από του αντιπάλου σου, όχι οι συνολικές σου ικανότητες. Κι αυτό για τα Soul Calibur είναι βήμα πίσω, όχι μπροστά.
2. Ο Εzio Auditore, ο… μουσαφίρης μαχητής από τα Αssassin’s Creed, είναι πάρα πολύ καλός, ίσως ο καλύτερος guest character σε όλα τα SC μέχρι σήμερα. Και με το στυλ του τίτλου ταιριάζει, και όμορφα έχουν αποδοθεί οι χαρακτηριστικές του κινήσεις. Ο συνδυασμός κινήσεων δεν είναι εύκολος, με εξάσκηση όμως μπορεί να τον επιτύχει κανείς. Μόνο παράπονο: οι δύο κινήσεις του με το πιστόλι και το τόξο από μακρινή απόσταση είναι ταχύτερες απ’ ότι θα έπρεπε και δεν δίνουν πολύ χρόνο για αντίδραση – δεν είναι τυχαίο που στις online μάχες παρατηρώ ήδη να το… παραξηλώνουν ουκ ολίγοι με την ευκολία που αυτές οι δύο εκτελούνται. Ίσως με ένα patch μελλοντικά…;
3. Ο Dampiere, ο bonus μαχητής που λαμβάνεις ως δώρο αν είχες προπαραγγείλει το SCV, ως χαρακτήρας είναι ανέκδοτο – αλλά άνοστο και κακό ανέκδοτο. Ως χιουμοριστικός μαχητής, ο αντίστοιχος… Dan του SFIV στα Soul Calibur ένα πράγμα, είναι γελοίος. Όχι αστείος, γελοίος. Χαμογελάς μια-δυο φορές αρχικά με τα καμώματά του, κυρίως στις λαβές, αλλά γίνεται βαρετός απίστευτα γρήγορα μετά από αυτό. Και ως μαχητής είναι πρακτικά άχρηστος, καθώς ακολουθία κινήσεων είναι πολύ δύσκολο να εκτελέσεις – δεν συνδέονται σωστά – και οι δυνατές του κινήσεις είτε είναι εύκολα προβλέψιμες (telegraphing) είτε τον αφήνουν εξαιρετικά έκθετο στο τέλος του animation που τις περιγράφει. Χάσιμο χρόνου κι ενέργειας ο Dampiere, μαμά Namco. Ίσως ήταν ΟΚ για το PSP, αλλά όχι για το κοινό του PS3 και του Xbox 360.
4. Με το παραπάνω ως δεδομένο, αλλά και κάποια στοιχεία στα υπ’ όψιν, η Namco δίνει την εντύπωση της τεμπέλας και ύποπτης ταυτόχρονα. Τεμπέλας γιατί αρκέστηκε υπερβολικά πολύ στην ανακύκλωση παλιότερου υλικού και ύποπτης γιατί πολύ φοβάμαι πως ό,τι δεν μάς δίνει ο τίτλος εξ ορισμού, θα το χρεώσει ως έξτρα DLC αργότερα. Συγκεκριμένα: εντάξει, ο Zasalamel και ο Rock δεν θα λείψουν από πολύ κόσμο, όμως τα μαχητικά στυλ του Yun Sung και της Talim όντως λείπουν από τη γκάμα των διαθέσιμων. Το ίδιο και της Sung Mina, που κάποιες της κινήσεις έχουν ενσωματωθεί σε αυτές του Xiba συμπληρώνοντας τις κύριες του Kilik, αλλά… δεν είναι το ίδιο. Όσοι έχουν παίξει τα παλιότερα SC, προφανώς καταλαβαίνουν.
Με πέντε σετ κινήσεων εκτός τίτλου, τρεις μαχητές με τυχαίο μαχητικό στυλ – Kilik, Elysium, Edgemaster – και άλλους δύο με copy/paste μαχητικό στυλ (του Patroklos Alpha από τη Setsuka και την Pyrrha Οmega ένα αμάλγαμα Sophitia και Pyrrha), ε, μάνι-μάνι η γκάμα των διαθέσιμων μαχητικών στυλ μειώνεται κατά το ένα τρίτο. Και δεν είμαι βέβαιος αν οι δύο ολοκαίνουργιοι μαχητές, ο ZWEI και η Viola, αν και πάρα πολύ ενδιαφέροντες, ισορροπούν όλα τα παραπάνω.
Περισσότερες εντυπώσεις και παρατηρήσεις, οι τελευταίες πριν την… ετυμηγορία – τρόπον τινά – αύριο!