Αυτό είναι το πρόβλημα με 22 χρόνια δημοσιογραφικής καριέρας στους ώμους κάποιου. Τον κάνει απόλυτα συνειδητοποιημένο ως προς το εξής: αν δεν έχεις τίποτε αληθινά ενδιαφέρον να πεις με αυτό που γράφεις, καλύτερα να μην το γράψεις καθόλου. Έλα όμως που οι… καθώς πρέπει δημοσιογράφοι (χαρ χαρ), σέβονται και τα κλισέ της δουλειάς συνήθως! Ε, ας γράψω λοιπόν το υποχρεωτικό “post της νέας χρονιάς”, κι ας μην νοιώθω ότι έχω να προσθέσω κάτι εξόχως σημαντικό στη σφαίρα του Web με αυτό.
Το ότι δεν αισθάνεται κανείς εύκολα πως έχει κάτι ενδιαφέρον ή σημαντικό να πει πια δεν είναι άσχετο με ό,τι συναντά στο Web πια, βέβαια. Υπερβολικά πολύς κόσμος που νομίζει ότι τα μικρά προσωπικά του δράματα και θέματα αφορούν όλους μας, αφενός. Κοινοτυπίες, αμπελοφιλοσοφίες ανώδυνες και επαναστάσεις φτηνές κι αστήριχτες, αφετέρου. Ε, τί να νοιώσεις πως έχεις να προσθέσεις σε όλη την ανοησία και το θόρυβο; Κάτι, εννοώ, ουσίας;
Μόνο ένα, ίσως. Αν μπορεί να συνεισφέρει κανείς μ’ ένα πράγμα σε όσα γράφονται και ακούγονται παντού στη χώρα, ειδικά αυτές τις μέρες, είναι με λίγη… να δεις πως τη λένε… α, ναι: θετικότητα (sic). Το 2011 ήταν μία κακή χρονιά, σαφώς. Το 2012 δεν δείχνει να έχει προδιαγραφές για πολύ καλύτερα, όντως. Αλλά έχουμε εμείς. Και δυναμική και προδιαγραφές. Το ζωντανό, δημιουργικό κομμάτι αυτού του λαού κι αυτής της κοινωνίας – αυτό που εννοεί να δουλέψει, να σχεδιάσει, να υλοποιήσει – μπορεί και πρέπει να επιζήσει της κρίσης. Το άλλο, το σάπιο κομμάτι που έφερε τα πράγματα ως εδώ μπορεί να πάει να… ο,τιδήποτε, for all I care. Το ζωντανό κομμάτι είναι το κλειδί και σ’ αυτό προσβλέπω προσωπικά: ως άνθρωπος, ως επαγγελματίας και ως απλός Έλληνας του 21ου αιώνα, με ό,τι αυτό σημαίνει τέλος πάντων.
Με άλλα λόγια: ναι, ρε, υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει διέξοδος, προοπτική, φως στο βάθος του τούνελ (όχι το τρένο), όπως θέλεις πες το. Αλλά υπάρχει. Άδικο είναι ένας λαός να πληρώνει τις αλητείες αναλογικά λίγων. Αλλά θα είναι ακόμη πιο άσχημο όσοι από μας μπορούν να βοηθήσουν την κατάσταση, όντας αισιόδοξοι και δημιουργικοί, να σκύψουν το κεφάλι και να την αποδεχθούν ως αδιέξοδη ή μάταιη. Τί να γίνει. Θα πληρώσουμε τις άμεσες ή έμμεσες κακές επιλογές μας – ακόμη κι όσοι απείχαν απ’ όλη τη βρωμιά της πολιτικής, όπως εγώ, συνένοχοι ήταν τελικά όλα αυτά τα χρόνια – θα περάσουμε δύσκολα για ένα διάστημα και μετά θα προχωρήσουμε.
Μακάρι αυτό, λοιπόν: το 2012 να είναι η χρονιά που θα γίνουν τα πρώτα βήματα προς την κατεύθυνση αυτή. Τη δημιουργική, τη γόνιμη που θα οδηγήσει στην αλλαγή μιας κακής κατάστασης. Και ποτέ ξανά παραμύθα, ποτέ ξανά επανάπαυση, ποτέ ξανά ωχαδερφισμός. Και ελπίδα, υπάρχει.
Αφορά, άλλωστε, και το παρόν post: ελπίδα μικρή αυτό να μην διαψευστεί από τα όσα μας περιμένουν. Κατά τα άλλα… cliche time: καλή χρονιά, με υγεία και αγάπη, σε όλους και όλες!
Y.Γ. Μπήκα στον πειρασμό να χρησιμοποιήσω γι’ αυτό το post και αυτήν την εικόνα ως συνοδευτικό εικαστικό…
…αλλά οι δημοσιογράφοι έχουν ήδη δικαίως κατηγορηθεί στην Ελλάδα για κακό χιούμορ και έλεγα να μην κάνω τα πράγματα χειρότερα. Oh, I just did, didn’t I? :p