Αν για τα games το 2012 δεν ήταν γόνιμη χρονιά… τί να πει κανείς για τις ταινίες. Δεν είναι δική μου εντύπωση μόνο: από το κακό στο χειρότερο πηγαίνει το συνολικό επίπεδο του σύγχρονου σινεμά, με όλο και λιγότερες αληθινά αξιόλογες παραγωγές, όλο και περισσότερα σκουπίδια και (το χειρότερο) όλο και πιο πολλά “πάλι έχασα δυο ώρες από τη ζωή μου” φιλμ. Το Hollywood έχει πια σαπίσει υπερβολικά πολύ για να… τίθεται θέμα συζήτησης. Παρ’ όλα αυτά, οι γνωστοί παράγοντες του θεάματος έχουν την αξίωση να πηγαίνουμε σινεμά και να παρακολουθούμε ταινίες με καλλιτεχνικό ειδικό βάρος ίσο με το βάρος του κουτιού από ποκ-κορν, να μην τις κατεβάζουμε, να τις αγοράζουμε σε DVD/Blu-ray, να τις πληρώνουμε συνδρομητικά με κακή ποιότητα εικόνας και ήχου… και να είμαστε και happy. Ένα δάχτυλο μπορείς να δείξεις μόνο στο Hollywood πλέον. Κι αυτό είναι το γνωστό και μη εξαιρετέο μεσαίο. Στεγνά.
Σε κάθε περίπτωση, ομολογώ ότι δεν παρακολούθησα πολλές ταινίες φέτος – σίγουρα όχι όσες σε άλλες χρονιές γιατί, όσο σινεφίλ κι αν δηλώνω, ε, δεν αντέχεται πια να κάθεσαι δύο ώρες μπροστά σε μία οθόνη για κάτι που ξέρεις πως θα είναι μέτριο και κάτω. Παρακολούθησα πολλές παλιές ταινίες από τη συλλογή μου ξανά, λιγότερες στο σινεμά και πολύ περισσότερες τηλεοπτικές σειρές (λεπτομέρειες εδώ). Σε Blu-ray, μάλιστα, για πρώτη χρονιά φέτος δεν αγόρασα απολύτως καμία καινούργια κυκλοφορία, ακριβώς επειδή ακόμη κι εκείνες οι ταινίες που κάπως μου άρεσαν, δεν με… συνάρπασαν σε βαθμό που να τις ποθήσω στα €24.99 ή και €29.99. Σόρι κιόλας, αλλά μπορώ να περιμένω πλέον για ταινίες απλώς “good-to-have” και όχι “must-have”.
Καλά, όχι ότι… έπεσε έξω και το Amazon UK εξαιτίας μου και μόνο βέβαια. Όχι, όχι. Συνεισέφερα κι εγώ στο bottomline του. Αγόρασα καμιά δεκαριά παλαιότερες εξαιρετικές παραγωγές σε προσφορά (€10-€15), μερικά ωραία ντοκυμαντέρ, τη συλλογή Bond 50 (για τελευταία φορά όμως “καταθέτω” χρήματα για σένα James), αλλά… ως εκεί. Η πιο πρόσφατη ταινία σε Blu-ray απ’ όσες αγόρασα ήταν το απρόσμενα καλό Mission Impossible: Ghost Protocol, το οποίο όμως προβλήθηκε το 2011, όχι πέρυσι.
Από τις θεάσεις στο σινεμά, λοιπόν. Το Brave, που το περίμενα πώς και πώς, απλά καλό – σε καμία περίπτωση στα επίπεδα που μάς έχει συνηθίσει η Pixar. Το The Hobbit πολύ καλό, αλλά όχι all-time classic όπως τα The Lord of the Rings: δεν νομίζω να το δω παραπάνω από 2-3 φορές. Το The Avengers επίσης πολύ καλό, αλλά κι αυτό όχι up there with the best. Το Τhe Amazing Spiderman άκρως απογοητευτικό. Το The Hunger Games απλά καλό. Το The Dark Knight Rises καλούτσικο. Το Skyfall πολύ καλό, αλλά… όχι και τόσο Bond: με άλλον πρωταγωνιστή κι άλλη ονομασία, θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε άλλη καλοστημένη περιπέτεια. Το Prometheus απλά καλό. Το Dark Shadows κακό. Το Total Recall οριακά καλό, για remake. Το Men in Black 3 μετριότατο, το Looper μέτριο, το Mirror Mirror κακό.
Προσωπικά μου άρεσε το Cosmopolis, που δεν άρεσε σε πολύ κόσμο, καθώς και το The Bourne Legacy, που δεν ήταν καθόλου μα καθόλου κακό αν σκεφτεί κανείς σε πόσο επιφανειακό υλικό στηρίχθηκε. Πολύ καλό ήταν το Shame, απογοητευτικό χωρίς να είναι απαραίτητα κακό το Sherlock Holmes 2, προσεγμένο το αμερικανικό The Girl with the Dragon Tattoo, όμορφο το Hugo. Εννοείται πως αηδίες τύπου John Carter, Battleship, Ted, Expendables 2 κλπ. δεν αξίζει ούτε να τα κατεβάσει κανείς και να λερώσει το σκληρό του δίσκο με αυτά: αντιπροσωπευτικά δείγματα του τί σκουπίδι έχει το Hollywood την αξίωση να παρακολουθήσουμε και μάλιστα να πληρώσουμε γι’ αυτό – αντί να μας πληρώσουν να το δούμε. Όσο για κάτι… Breaking Dawn II, Ice Age 4, Taken 2, Underworld Awakening κλπ., ε, όταν τα προβάλλει η Nova. Αδιάφορα εντελώς.
Ποιά είναι η συνολική εικόνα του 2012, λοιπόν, με τον… πατροπαράδοτο τρόπο αξιολόγησης των περασμένων ετών; Δηλαδή: ποιές ταινίες αυτής της χρονιάς θα αγοράσω σε Blu-ray κάποια στιγμή, με… έμφαση στο “κάποια στιγμή” και εννοώντας “όταν τα βρω σε προσφορά κάτω των €10-€15”; Τα εξής: Τhe Hobbit, Hugo, The Dark Knight Rises, Shame, Skyfall, Brave, The Avengers και Cosmopolis. Αυτές οι ταινίες είναι το λιγότερο αξιοπρεπείς: κάποιες θα αγοραστούν περισσότερο συναισθηματικά, κάποιες γιατί είναι απλώς ποιοτικά φιλμ, κάποιες για την εξαιρετική εικόνα ή/και ήχο τους.
Μόλις 8 ταινίες, όμως, σε σύνολο 120+, με άλλα λόγια ποσοστό κάτω του 7% της παραγωγής του Hollywood…; Απαράδεκτο ποσοστό. Και να σκεφτεί κανείς πως θεωρώ εαυτόν αθεράπευτο κινηματογραφόφιλο από μικρό παιδί. Αν τα τζιμάνια της California είναι περήφανα για τις επιδόσεις τους, είναι άξιοι της τύχης τους κι ανάξιοι των χρημάτων μας (σίγουρα των δικών μου για τα οποία μπορώ ν’ αποφασίσω κιόλας). Την πειρατεία, ως παραγωγός πρωτότυπου περιεχομένου, δεν μπορώ να την υποθάλπω… αλλά δεν την παρεξηγώ κιόλας πια. Πώς να πείσεις τον κόσμο να πληρώσει, όταν αυτό που κυρίως προσφέρεις είναι σκουπίδια και κοροϊδία;
Δεν έχω προλάβει δυστυχώς ακόμη να δω δύο ταινίες που πιθανότατα αξίζουν θέασης: τα The Life of Pi και Cloud Atlas. Αν δεν τα προλάβω στο σινεμά; Πρώτα ενοικίαση, μετά απόφαση για το αν θα αγοραστούν σε Blu-ray κάποια στιγμή. Δεν υπάρχει πλέον περιθώριο να δίνεις εικοσάευρα και τριαντάευρα για ταινίες που δεν είσαι 100% σίγουρος ότι θα σου αρέσουν και αξίζουν μια θέση στη συλλογή σου. Και… στα υπόψιν: δεν είναι η κρίση μόνο που έχει κάνει ανθρώπους σαν εμένα (ξέρω κι αρκετούς άλλους) επιλεκτικότατους πια, ενώ κάποτε αγοράζαμε πιο πολλές ταινίες. Δεν είναι μόνο η κρίση. Είναι και η αηδία για το Hollywood. Aν θεωρούν ότι “τους παίρνει”, ας συνεχίσουν έτσι. Κι εμείς… ομοίως.