2012: η μουσική

Καλή χρονιά με τόσα λίγα highlights δεν την λες πάντως

Και αν η χρονιά που πέρασε ήταν καλούτσικη για τα βιβλία, μέτρια για τα games και κακή για τις ταινίες – πάντοτε με τα κριτήρια τα δικά μου εννοείται… όχι απαραίτητα όλων – τί να πει κανείς για τη μουσική! Κρίνοντας τόσο από την παγκόσμια σκηνή των μουσικών ειδών που παρακολουθώ από κοντά, όσο και από την εγχώρια, η κρίση δεν “χτύπησε” μόνο οικονομικά. Χτύπησε και σε επίπεδο καλλτεχνικής έμπνευσης, ποιότητας, πρωτοτυπίας… εκεί δηλαδή που τελικά “μετράει” περισσότερο να μην διαπιστώνεις στασιμότητα. Γιατί στα καλλιεργημένα είδη τέχνης, όπως τη μουσική, να παρατηρείς τέτοια στασιμότητα για 2-3 χρόνια σερί είναι άσχημο σημάδι. Πολύ άσχημο, ενίοτε.

Σε όλη τη διάρκεια του 2012 αγόρασα ΕΝΑ (1) album: αυτό του Kled Mone, Έλληνα μουσικού και DJ από τη Θεσσαλονίκη που – παρά το μικρό της ηλικίας του – έχει ήδη κατορθώσει να διαμορφώσει ένα στυλ αναγνωρίσιμο. Το 2011 είχα ξεχωρίσει και κάνει video για τρία του κομμάτια, τα Spend a Little Time, Tensegrity και Breathe & Feel. Το καλοκαίρι του 2012 ο Kled μου έδωσε την ευκαιρία να ακούσω τρία ακόμη νέα κομμάτια από τον τότε επερχόμενο δίσκο του, ώστε να του πω τη γνώμη μου κι ενδεχομένως να φτιάξω video γι’ αυτά. Το πρώτο εννοείται πως το έκανα, το δεύτερο δεν κατόρθωσα με τον όγκο δουλειάς που… “έπεσε στο κεφάλι μου” από το Σεπτέμβρη, όμως το Δεκέμβρη κυκλοφόρησε εν τέλει και το πλήρες album – οπότε το αγόρασα και περισσότερα γι’ αυτό θα έχουμε… σύντομα! 😉

2012_Overview_Music_01
Στην υπόλοιπη εγχώρια σκηνή της μουσικής που παρακολουθώ – electronica όλων των αποχρώσεων, trance συγκεκριμένων ειδών, chillout, lounge και κάποια είδη ακόμη – τα πράγματα είναι ομολογουμένως άσχημα. Η Ελλάδα δυστυχώς έχει το νου της αλλού, όχι στην παραγωγή μουσικής, και το κλίμα δεν ευνοοεί ούτε όσους θέλουν να κυκλοφορήσουν καινούργια πράγματα, ούτε όσους θέλουν απλώς να προωθήσουν την καλή μοντέρνα μουσική. Τα compilations ήταν ελάχιστα (και κανένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον), τα sites εταιρειών που κάποτε έφερναν νέο υλικό στην αγορά με σταθερό ρυθμό, όπως η Sound of Everything και η Klik Records, έχουν να ανανεωθούν από το 2011, ενώ ό,τι καινούργιο προκύπτει από ανεξάρτητες δισκογραφικές αν το μάθεις στο… Facebook, το έμαθες, ειδάλλως “περνάει και δεν ακουμπάει”. Τόσο απλά.

Η κατάσταση δείχνει ζωφερή και – από κάποιες πλευρές – είναι. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι ο μακράν καλύτερος ραδιοφωνικός σταθμός για το είδος της μουσικής που προτιμώ, ο Best 92.6, είναι είτε στα πρόθυρα αναστολής της λειτουργίας του είτε πρακτικά ήδη “τελειωμένη υπόθεση” μετά από τη χρεωκοπία των εκδόσεων Λυμπέρη. Για τη δεύτερη δεν λυπάμαι παρά μόνο για τους απλήρωτους και πλέον επίσημα άνεργους εργαζόμενους, για τίποτε άλλο: η χρεωκοπία ήταν κάτι που προσωπικά έβλεπα να έρχεται στο Κορωπί από το 2009. Για τον Best, ωστόσο, το κόστος είναι διπλό: δεν θα χάσουν μόνο τη δουλειά τους ραδιοφωνικοί παραγωγοί που εκτιμώ κι ακολουθώ χρόνια (μερικούς τους αγαπώ και προσωπικά), αλλά θα “σιγάσει” και το μόνο ραδιόφωνο της πόλης που έπαιζε περισσότερο μουσική για το κοινό του και την πάρτη του, παρά για τα charts και τους χορηγούς.

2012_Overview_Music_02
Στην εγχώρια σκηνή της μουσικής που παρακολουθώ από κοντά έχει απομείνει πια μόνο η επιφανειακή “γυαλάδα” και ο τυχοδιωκτισμός της “αρπαχτής” που πάντα ευδοκιμεί σε αγορές πληγμένες από την κρίση. Τα πάρτι και τα events δίνουν και παίρνουν, όλα οργανώνονται μέσω Facebook για μηδενικό κόστος και για να έχουμε μετά τις… φωτογραφίες-πειστήρια ότι “περάσαμε suuuuupeeeeeeerrrr στο τάδε μαγαζί”, όμως οι DJs και οι παραγωγοί καταλαβαίνουν την κενότητα του πράγματος και το κάνουν από ανάγκη, όχι γιατί γουστάρουν και τόσο πια. Και φαίνεται.

Όσο για την… αρπαχτή; Ε, αυτό που κοροϊδεύαμε πριν από 3-4 χρόνια, είναι πια καθεστώς: οι μισοί Έλληνες είναι DJ. Άλλοι σε “δεν-με-ξέρει-η-μάνα-μου” Δικτυακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, άλλοι σε μεγαλύτερους (αλλά κουβέντα για αμοιβή εννοείται), άλλοι σε μικρά μαγαζιά φίλων/γνωστών, άλλοι με “προχωρημένο PR” και σε μεγαλύτερα, είτε έχουν αληθινή, προσωπική, σχέση με τη μουσική, είτε όχι. Αλοίμονο… γιατί το μαγαζί να πληρώσει επαγγελματία DJ άλλωστε; Τα ίδια χάλια με τη δεκαετία του ’90, που όποιος είχε Corel Draw και PC, ήταν… γραφίστας. Όλα τα παραπάνω θλίβουν. Και περιορίζουν τη μουσική σε κάτι που θυμίζει περισσότερο προσωπική υπόθεση του καθενός και μόνο, παρά σε κάτι που εξερευνά κανείς συμμετέχοντας και μοιράζεται με άλλους (όχι… δεν είναι το ίδιο με τα “Likes” αυτό). Όπως το βλέπω προσωπικά, τουλάχιστον, η μουσική που αγαπώ στην Ελλάδα έχει δεχθεί πλήγμα ανεπανόρθωτο. Αν “σηκώσει κεφάλι”, θα το κάνει μετά από χρόνια πια.

2012_Overview_Music_03
Στην παγκόσμια μουσική σκηνή, βέβαια, τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα. Κι εκεί, ωστόσο, δεν θεωρώ ότι το 2012 καταγράφηκε ως μια χρονιά αληθινά ενδιαφέρουσα. Εντάξει, όσον αφορά στις νέες κυκλοφορίες “το πάρτι συνεχίζεται”: και μεγάλες παραγωγές έχουμε, και ονόματα που παραμένουν ή που επιστρέφουν, και κάποιες καινούργιες παρουσίες. Όλα είναι όμως ρε παιδί μου ελαφρώς… διεκπεραιωτικά. Προβλέψιμα. Μελετημένα. Ακούς δέκα-δεκαπέντε A State of Trance του Armin, ας πούμε, και αισθάνεσαι πως τα έχεις ακούσει όλα: πανελάχιστα κομμάτια όντως ξεχωρίζουν. Ακούς το μηναίο Top 20 της Armada, στο 80% τα ίδια και τα ίδια ονόματα, είτε δημιουργοί είτε remixers. Καλά, για τις αμέτρητες copy/paste συλλογές lounge, lo-fi, chillout και γενικώς downtempo… ας μη σχολιάσω: οι πιο πολλές έχουν 1 ή 2 ενδιαφέροντα κομμάτια, όλο το υπόλοιπο CD για τα σκουπίδια. Αν ο Μπαμπινιώτης έγραφε αγγλικό λεξικό, στο “generic sound” θα έβαζε ως ερμηνεία τα “lounge compilations του 2012”.

Σε όλες τις κατηγορίες που ακούω, πρέπει να πας πλέον στο YouTube και το SoundCloud για να “σκάψεις” για να βρεις διαφορετικά κομμάτια από αυτά που “πλασάρει” το εμπόριο. Δεν είναι τυχαίο που περισσότερη μουσική άκουσα από εκεί φέτος (είτε απευθείας από channels είτε μέσω FB), παρά με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Είτε κομμάτι-κομμάτι, είτε σε streaming άκουσα και την καινούργια δουλειά των Airwave, Μarkus Schulz, Jaytech, Alex M.O.R.P.H., Andy Moor, Jody Wisternoff, Solarstone, Emma Hewitt, Dash Berlin, Chicane, Paul van Dyk, Ashley Wallbridge, Ferry Corsten και κάποιων ακόμη. Όλες από… “καλούτσικες και πάνω“, δεν θα αγόραζα όμως καμία σε εμπορική τιμή album π.χ. στο iTunes.

2012_Overview_Music_04
Τα παραπάνω ήταν αυτά που μού ήλθαν στο μυαλό πρώτα, άκουσα προφανώς πολύ περισσότερα. Σε όλες ωστόσο τις περιπτώσεις, μα σε όλες, ολοφάνερα συνεχίζει να μαστίζει την παγκόσμια δισκογραφία το λεγόμενο “σύνδρομο του album“: 3 ή 4 στην καλύτερη περίπτωση ενδιαφέροντα κομμάτια μέσα από 10 ή 12. Κοινώς… 7-8 fillers ή το 75% του υλικού που αγοράζεις. Aπροκάλυπτα. Ε, αν δεν βγουν οι δισκογραφικές από τη συλλογιστική αυτή, δικά μου χρήματα τουλάχιστον δεν θα ξαναρχίσουν να παίρνουν τακτικά (όσα μπορώ να διαθέσω βέβαια πια). Άσε που ενίοτε τα remix είναι καλύτερα από τις original εκτελέσεις… οπότε το 2013 περιμένω όπως όλοι οι πιστοί μουσικόφιλοι να ξεκινήσει τη λειτουργία της η υπηρεσία Spotify και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Αν είναι να τα δώσεις, να τα δώσεις για να τα ακούς όλα, παντού!